Confirmacion.

Hæc quidem ita gesta sunt era verò milessima ducentesima decima septima. Ego idem Rodericus Dei gratia calagurritanus episcopus, veniens ab universali concilio a domino papa Alexandro tertio Rome celebrato, in capitulo sedis nostræ ad÷ sistentibus árchidiaconis nostris Garcia calagurritano archidiacono et priore, Didaco nazarensi, Sancio alavensi, Alfonso berbericensi, hec superius scripta confirmavimus et innovavimus die noto secundo nonas julii.

NOTA.

Esta escritura preciosísima para la historia de la iglesia y obispado de Calahorra sirve aquí por las noticias que contiene de pueblos de la provincia de Alava, çuyo gobierno antiguo ilustramos.

NUM. 133.

Donacion y fueros por don Alfonso VII å la iglesia y obispado de Mondoñedo en 1156.

Florez: España sagrada, tomo XVIII, apéndice 23.

In nomine sanctæ, et individuæ Trinitatis, quæ a fidelibus in una Deitate colitur, et adoratur. Quoniam imperium constitutione legum, et sacrorum præceptione canonum idoneum est, et ratione congruum, viros videlicet religiosos honorare, et præcipuè episcopos, Christi vicem gerentes in terris, et eorum loca sancta quampluribus bonis ampliare, et ampliata munire, munitaque authenticis instrumentis, et memorialibus, ob vetustatem temporum roborare; ideo ego Adefonsus, pius,

felix, inclitus, triunfator, ac semper invictus, totius Hispania divina clementia famosissimus imperatong una cuin uxoreɛ mea <domna imperatrice Rica, et cum filiis meis Sancio, set Fernando régibus, simul etiam cum filiabus meis, scilicet Constantia, inclita Francorum regina, et cum Sanciá, nobili Navarræ re-gina,facio cartam, et scriptum firmitudinis tibi Petro vallibrensis sedis episcopo, et conventui ejusdem ecclesiæ ob remedium animæ meæ et parentum meorum: hoc igitur scriptùm do, et confirmo tibi, tuisque successoribus cautos tuos, tam veteres, quam novos, inter quæ hæc dignum duximus. -exprimere propriis vocabulis, id est cautum Villamajoris, ubi sedes est, et cautum sancti Martini, et cautum Britoniæ, et il-la quæ habet ecclesia vestra a portu Juvia usque ad sanctum Martinum, et cautum de Furones, et de Sancto Jacobo de Silva, et de Lea, et de Sancto Martino de Maariz, et cautum de Portucello, et de Graliar, et cautum de Moagorum, et de Baris, et Aldixe, et Landrove, et cautum Sancti Mametis in Montenigro cum hominibus, et foris, et hereditatibus, quæ - ecclesia vestra habet in terra illa, et alios omnes cautos præ-fatæ ecclesiæ, et divisiones terrarum cum comitibus, videlicet, Goterri, et Roderico ab episcopo Munio factas, et cohabitationem in Villamajori, ubi sedes est, faciendam juxta mores, et consuetudines legionensis civitatis. Ita dico, ut quicumque ibi concivis voluerit esse, secundum consuetudines, et forum Legionis judicetur. Et sit ibi mercatum commune in omnibus calendis anni; èt in festo sancte Mariæ medii Augusti per octo -dies feria; et quicumque impedierit mercatum, vel feriam, sit mihi, et filio meo, et successioni nostræ reus, et persolvat episcopo, et ecclesiæ quingentos solidos, et reddat quod acceperit in duplum. Canonicis etiam ipsius ecclesiæ do quingentos solidos in cauto. Volo enim ubi sedes est, quod sit ibi sub mea defensione civitas instituta. Et quidquid religionis, vel beneficii in ecclesia sancti Martini, ubi sedes fuit, facere poteritis, confirmo. Confirmo etiam omnia scripta vestra, quæ habetis tam a me, quam a regibus, quam a principibus. Et hoc factum meum firmum, et inconcussum si quis infringere ten

taverit, sit imprimis excomunicatus, et cum Datan, et Abirón, quos terra vivos absorbuit, condemnatus ; persolvat etiam tibi, -vel vocem tuam pulsanti, sex mille solidos, hoc meo facto semper in robore suo existente. Est autem facta carta ista in Peñafiel, veniente domino imperatore celebrare concilium ad -Palentiam, quinto idus kalendarum novembrium, era millessi-ma centésima nonagesima quarta. Imperante eodem Adefonso, glorioso, pio, felici, ac semper invicto, Galletiæ, Legionis, Castellæ, Naxeræ, Cæsaraugusta, Toleto, Almariæ, Baetiæ, Anduxar. Vasalli imperatoris comes barchilonensis, rex Navarre, et rex Murtia. Sunt et alii multi vasalli ejusdem, potentissimi, quorum nomina non scribuntur hic. Ego Adefonsus Hispaniæ imperator, una cum filiister filiabus meis, hancocartam, quam fieri jussi, propria manú mea roboto, atque cònfirmo. (Primera columna de firmas.) Rex Fernandes confirmat. Comes Pontius, majordomus confirmat. Comes Ramirus confirmat. Comes Rodericus confirmat. Comes Gundisalvos confirmat. Comes Petrus asturicensis confirmat. Vela Guterri, majordomus Fernandi regis confirmat. Alvarus Roderici confirmat. Pelagius Curvus confirmat. Pontius de Minerva confirmat. Menendus Bregantia, alferiz regis Fernandi confirmat. Joannes confirmat. (Segunda columna.) Martinus ecclesiæ beati Jacobi archiepiscopus confirmat. Joannes legionensis episcopus confirmat. Martinus auriensis episcopus confirmat. Joannes lucensis episcopus confirmat. Isidorus tudensis episcopus confirmat. Navarro salmanticensis episcopus confirmat. Stephanus zamorensis episcopus confirmat. (Tercera columna.) Ego magister Petrus domini imperatoris cancellarius, qui hanc cartam confirmo. Ego Rabinatus clericus, et diaconus hanc cartam propria manu mea scripsi, et confirmo. (Quarta columna.) Rex Sanctius confirmat. Comes Martinus tenens Baetiam confirmat. Comes Lupus confirmat. Comes Vela confirmat. Guter Fernandi confirmat. Guter Prego confirmat. Gundisalvus Roderici confirmat. Buiso de Saldana confirmat. Gundisalvus de Marannon, alferiz Adefonsi imperatoris confirmat. Martinus Diaz de Valleunxore confirmat. Martinus Muniz confirmat.

Muniz Gomez Fernandiz, alferiz regis Sanctii confirmat. (Firma del rey de Leon.) Ne sit qui infringat, proprio robore firmat Fernandus rex legionensis. (Signo.) Signum imperatoris. (Otras firmas.) Joannes toletanus archiepiscopus, et primas, confirmat. Vincentius segoviensis episcopus confirmat. Joannes osmensis episcopus confirmat. Celebrunus segontinus episcopus confirmat. Raimundus palentinus episcopus confirmat. Enne-. cus abilensis episcopus confirmat.

Esta escritura manifiesta que el conde don Lope Diaz de Haro, señor de Vizcaya, quarto del nombre, no solo era vasallo del emperador y rey de Castilla don Alfonso vir por los señoríos honorarios sitos en Castilla, sino tambien por el propietario de Vizcaya, y en todo sentido, sin que fuera soberano por respecto á territorio alguno; pues en esta ocasion se quiso hacer distinción para confirmar el real diploma entre los que siendo soberanos en sus estados, eran vasallos del emperador, y entre los que carecian de esta calidad. En la clase de soberanos, aunque vasallos, se pusieron el conde de Barcelona, el rey de Navarra, el rey de Murcia y otros muchos poderosísimos que no se nombraban; pero no don Lope Diaz, que solo confirmó en la de ricos homes de Castilla, que no necesitaban expresar la calidad de vasallos, porque la denotaba el hecho mismo de confirmar allí.

Privilegio en favor de la iglesia de Orense, año de 1157.

Florez: España sagrada, tomo XVII, apéndice 4.

F

Quoniam potentum regum, et maxime imperatorum est viros religiosos honorare, eorum petitiones exaudire, loca etiam, quæ actio pia instituit ditare, possessionibus ampliare, maximè autem prælatis ecclesiarum honorem, et reverentiam exibere, ipsorumque, quibus sanctitas innocendi gloriam dereliquit, injuriarum vindictas deposcere, atque loca ipsa sancta augmentare, et in proprio statu conservare, bonas consuetudines sic imperatoriæ majestatis est introducere, malas etiam, si quæ per ignorantiam juris, aut facti, aut per negligentiam exortæ fuerint, extirpare. Ea propter ego Adefonsus, Dei gratia Hispaniarum imperator, una cum uxore mea imperatrice domna, Rica, necnon cum filiis meis Sancio, et Fernando regibus, tibi domno Petro venerabili, ejusdem gratia auriensi episcopo, quem divino nutu, nostroque consensu, ecclesia auriensis merito gaudet habere pastorem, quem etiam ad nos venientem, sicut decuit, honestè recepimus, atque honoratum, et in omnibus petitionibus suis exauditum, cum honorificentia et gratia nostra remissimus, facio privilegium in perpetuum valiturum auctoritate nostra, et filiorum nostrorum roboratum, atque sigillo nostro communitum; atque omnibus successoribus vestris, ut donum istud, non solùm persone, sed et ipsi ecclesiæ intelligatur esse collatum. Hoc ergo imperiali nostro privilegio jus libertatis integrum, nec in aliquo imminutum, vobis, et ecclesiæ auriensi ex amore vestro, de cujus promotione nos multùm gaudemus, concedimus, atque ecclesiam ipsam auriensem, quæ ex magnifica regum gratia constructa est cum civitate, quæ integra est ipsius ecclesiæ cum castello, cum utroque cauto, veteri, et novo, omnibus regalibus, nec

et