Imágenes de páginas
PDF
EPUB

NOTA.

El arzobispo de Narbona reconoció como súbditos suyos á los habitantes de la diócesi de Vique solo porque así se lo propuso el conde Wifredo, señor del territorio; y á sus instancias restauró despues el obispado, y ordenó obispo. Si bastó para esto la autoridad de un señor territorial, que era vasallo feudatario del rey de Francia, no bastará la del soberano?

Lo que me parece digno de observacion para la historia eclesiástica es la cláusula en que el arzobispo de Narbona propuso que se dilatára la decision de la queja del obispo de Vique hasta que hubiera sínodo pleno, y dice que lo era el de doce obispos ; pues esta noticia casual parece indicar que en los siglos antiguos los obispos se persuadian representar el colegio de los doce apóstoles, para tener la asistencia del Espíritu santo cuando querian hacer sinodo pleno.

Núm. 22.

Dismembracion de varios territorios diocesanos de Lamego y Tuy para el obispado de Iria y Santiago por el rey Ordoño segundo en 29 de enero de 915, porque habian sido de Iria en otro tiempo y cesado las causas de la separacion.

Esp. Sagr. tom. XIX. Escrituras del Apéndice pág. 349.

In nomine Domini, qui unus permanet in Trinitate Deus, sive ad

honorem sancti Jacobi apostoli, cujus benevolum corpus tumulatum esse dignoscitur in provincia Gallecia sub arcis marmoricis in finibus Amaæ, necnon et sanctissimæ virginis Eulalia ubi sedes Hiriensis antiquitus manet constructa.: nos exigui famuli vestri Hordonius rex, ac Gelvira regina, in Domino Deo æternam salutem. Antiquorum relatione cognoscimus omnem Hispaniam à christianis esse

[ocr errors]

possessam, et per unamquamque provinciam ecclesiam sedibus et episcoporum personatam: non longo post tempore crescentibus hominum peccatis, à saracenis est possessa, et manu potenti dissipata, multique ex christianis in gladio ceciderunt, et qui evaserunt, ora maris arripientes, in concabis petrarum habitaverunt: et quoniam Hiriensis sedes ultima præ omnibus sedibus erat, et propter spatia terrarum vix ab impiis inquietata, aliquanti episcoporum proprias desinentes sedes viduas et lugubres in manibus impiorum, accurrerunt ad episcopum supramemorate sedis Hiriensis qui propter honorem sancti Jacobi collegit eos, humanitate præstante, et ordinavit decaneas unde tolerationem habuissent, quousque Dominus respexisset aflictionem servorum suorum, et restituisset eis hæreditatem avorum, et proavorum suorum.

Postea quidem prosperante ejus misericordia qui disponit cuncta suaviter, ac regit universa, dedit auxilium servis suis per manus imperatorum, avorum et parentum meorum, et inchoaverunt excutere jugum de collo eorum, et manu propria adquisierunt non minimam partem de hæreditatibus eorum; et nos vero ipsius juvamine roborati, multas ipsorum inimicorum fregimus cervices, et cum amaritudine nostra relinquentes, in inferno demersi sunt; et qui evaserunt, jam cogitant, ut unde venerunt revertantur, hoc operante immensa divinitas; et quoniam ex ipsis episcopis qui in sede Iriense tolerationem usque hodie habuerunt, jam sedes eorum et ecclesias christianis clericis ornatas refulgent; id est, Tudensem simulque et Lamecensem; hoc tractatum figentes cum patribus, et episcopis nostris, videlicet Recaredo Lucense; Froarengo Coimbriense; Jacobo Cauriense; Gemnadio Astoricense; Sabarico Dumiense; Asuri Auriense; Attila Zamorense, Fronimio Legionense; Obeco Ovetense; Anserico Visense, imitantes exempla patrum, qui canones ediderunt; quia sic fuerunt homines Spiritu sancto renati, sicut et nos, necesse est, ut redeant ad suas sedes dum cuncta sunt roborata et plenaria; et hæc sedes Iriensis, quæ est conjuncta loco patroni nostri sancti Jacobi apostoli, fines suos ab omni integritate custodiat et contineat, sicut ab antiquis patribus præscriptcs cognovimus; id est, Trasancos, Labacencos, Nemancos, Celticos et Carnota, quos obtinuit episcopus Lamecensis; necnon Nemitos, Faro Brecantinos et Somnaria, quos obtinuit episcopus Tudensis; adjicientes ad hæc Prucios et Bisancos qui steterunt post partem Regulæ ........ omnia hæc supra memoria ecclesiis et monasteriis hujus sanctæ ecclesiæ à modo ac deinceps perenniter concedimus possidenda. Adjicientes etiam supra memorato loco apostoli sancti, exemplum imitantes avi nostri, divæ memoriæ domini Ordonii regis, qui concessit sancto apostolo sex millia in omni gyro hominum ingenuorum, metuens ne scurro fisci ejus inquietaret januas apostoli, qui omnium finium Hispaniæ ad judicii diem

et

jussus est, præsentare animas, hoc statuens ut ipse populus ingenuus tantum episcopo, in ipso loco persolvat, quantum censum statutum est regi. Postea verò genitor noster dominus Adephonsus princeps, devotionem patris affirmavit, et ex voto proprio addidit XII millia de Ullia usque in Tamare, hoc populo ipsi præcipiens, sicut et pater ejus. Ego tamen supra memoratus Ordonius, quoniam non minima pars christianitatis ditioni nostræ subjecta est, quam per vestram intercessionem nobis Dominus subsidit, et devotionem patris et avi confirmamus et ex voto nostro proprio addimus XII millia duplicata, id est de sancto Vincentio de Pino usque in Iriam; et in villa Lugrossa, et ad partem de Siquario, XII millia duplicata: commissos secundos; montem Sacrum, sicut eum Gundesindus abba obtinuit; et Amacam, sicut, eam Lucidus Nunus obtinuerunt ab integro; sive qui sunt habitantes in villas de Tria; hoc illis statuentes, sicut avus et genitor noster illis aliis statuerunt, nihil supra parientes. Do itaque ac sancto apostolo confirmo quod homines infra urbem commorantes, seu juxta tumulum sancti apostoli Jacobi habitantes, si infra quadraginta dies de aliqua servitute calumniati extiterint, illico ex ea ejiciantur non calumniati, et absque ulla calumnia permaneant, ita ut et nos, sancti marryres Jacobe et Eolalia virgo, vestra intercessione, præsenti in regno, tuti ab insidiis inimicorum permaneamus, et vestrum juvamen sit nobis ad inimicos diripiendos, lorica justitiæ et galea justitiæ et salutiset post vitæ excessum dextram levamque tenentes, introducatis nos et hoc factum nostrum in cunctis in vitam re obtineat firmitatis roborem. Si quis tamen hoc factum nostrum simulque devotionem vel in modico infringere tentaverit, auferat Dominus memoriam ejus de libro vitæ, et quisquis ille fuerit, sit in inferno inferiori, et amborum pribetur luminibus oculorum. Facta scriptura testamenti simulque confirmationis sub die quarto kalendas februarii, erá DCCCCLIII.

Postea quidem congregatis in præsentia nostra dominus Fronimius et dominus Fortis episcopus et cetera multitudo benè natorum residentium vel adstantium in loco Legionensium, adfuerunt ibi domnus Recaredus et domnus Gundesindus episcopus contendentes pro commissos Prucios et Bisancos et dividimus homines bene, ut sint medii post partem sancti Jacobi, et medii post illius, ambo commissi, dum Recaredus episcopus advixerit; et post obitum illius, sint integrati pro parte sancti Jacobi apostoli; et roboret jam dicitur Recaredus episcopus testamentum, ut ista causa firma permaneat. Ordonius rex conf. Gelvira regina confirmat. Sancius conf. Ranemirus conf. Scemena, Garsea conf. Recaredus episcopus conf. Assurius episcopus confirmat. Froarengus episcopus conf. Frunimius episcopus conf. Jacobus episcopus conf. Obecus episcopus conf. Lucidus Vimarine testis. Munius Guter testis. Didacus Fernandi testis.

Gundisalbus Betonix testis. Attila episcopus. Gemnadius episcopus 'conf. Adephonsus abba conf. Superius abba conf. Barderedus abba conf. Gundisalbus testis. Gunicalius Frz. testis. Ferdinandus Ausuris testis. Gudesteus testis. Sabaricus episcopus testis. Ausericus episcopus testis. NOTA.

Esta escritura hace ver que los reyes antecesores de Ordoño segundo habian dismembrado del obispado de Iria los territorios diocesanos que se designan para que se conservasen las dignidades episcopales de los que habian perdido sus diócesis.

Ahora el rey quiere restituir las cosas al estado primitivo, y para ello no acudió al papa; pero tampoco lo hizo lo hizo por sí solo como en otras ocasiones. Tuvo por mas oportuno convocar á los obispos que seguían entónces la corte, y dió la providencia con acuerdo suyo.

Esto prueba qué los reyes eran libres en el modo con que habian de usar de su poder en los asuntos relativos á la division de territorios diocesanos.

Núm. 23.

[ocr errors]

Renovacion del decreto de agregacion de los territorios diocesanos de Braga y Orense al obispado de Lugo por el rey Ordoño segundo en primero de setiembre de 915.

Archivo de Lugo y Esp. Sagr. tom. XL. Apénd. XXI.

In nomine Dei Patris Genitoris, Genitique Filii, simul et Spiritus procedentis, qui unus, idemque Deus permanet in Trinitate perfecta, sive in honore, et veneratione aime virginis Mariæ, cujus ecclesia seu sedis venerabilissima dignoscitur esse fundata in urbe Lucense, provincia Galleciæ ab ipso initio prædicationis apostolicæ primitive ecclesiæ, et à regibus gloriosissimis et catholicis prædecessoribus nostris est honorabiliter sublimata infula summi pontificatus, ante ingressum scilicet saracenorum in prædicta provincia Galletiæ; et post à victoriosissimo Adphonso Petri ducis filio ex manibus eorum

[ocr errors]

,

est erepta, et vendicata, et ab ejus successore gloriosissimo rege Adephonso, Froylani filio, est in pristino honore restituta, sicut ab ipsis, et à ceteris gloriosis regibus prædecessoribus, et avibus nostris ceteræ sibi subjectæ sunt urbes, et provincia, id est Brachara et Auriensis que funditus eversæ sunt à ismaelitis, simili modo aviorum nostrorum sequentes vestigia, auctoritate communiti apostolica sedis, et in patrocinio confidentes gloriosa virginis Mariæ, nos exigui famuli vestri, Ordonius rex, et Geloira regina, videlicet alma virgo Maria, vestræ ecclesiæ præfatæ prædictas subdimus urbes, confirmantes aviorum nostrorum privilegia. Insuper adjicimus, atque concedimus pro remedio anima nostra, ecclesiæ vestræque in civitate Lucensi fundatæ, monasterium sancti Christophori, quod est constructum in hæreditate nostra à domino Ermogio episcopo in territorio Tudensi loco vocato Labugie, in ripa Limia, et nobis sub tuitione, et dominio ab ipso episcopo traditum jure hæreditarium. Hoc ergo monasterium vobis gloriosa virgo Maria, pro salute animarum nostrarum precantes concedimus, atque condonamus per suis terminis antiquis cum omni sua hæreditate et familia, villas, et ecclesias cum villa videlicet et ecclesia nuncupata Vinea in litore maris per suis terminis: et alias villas de territorio Bracharensi et ecclesias quæ sunt inter Canto et Limia; id est Crepellos, et Vulturinas; item etiam et villam Manzaneta per suis terminis: similiter et in Turonio Benevivere dictam etiam, et Parata in ripa de Minor cum suos vallarinos. Hunc itaque supradictum coenobium cum omni sua hæreditate, ubicumque eam potueritis invenire per veritatem vobis domino Recaredo Lucensis sedis pontifici, et clericis vestris condonamus, atque loco sanctæ Mariæ præfatæ sedis testamus, suggerentes vobis, et petitionem facientes, ut nostras ecclesias, quæ in Naviensi comitatu sunt posita, et vobis ex antiquo pontificali jure subdita censualem tributum ex ipsis ecclesiis Legionensi ecclesiæ concedatis ; quia auctoritate regali inter ceteras sedes pontificales statuere decrevimus, firmato ibi solio regni nostri, et quia ipsa ecclesia Naviensis longè distabant ab ipsa sede Legionensi, vos successoresque vestri, retenta benedictione curam gerant pastoralem, et tertiam partem ipsarum ecclesiarum; quia canonicalis censura ecclesiæ vestræ accommodabat. Legionensis vero concedimus ecclesiæ pontifici, ejusdem ecclesiæ clericis tam ex Naviensi dioecesi, quam ex tria Castella ecclesias ; et quia vos caritative vestras ecclesias nostræ voluntati regiæ faventes, condonatis, atque conceditis Legionensi ecclesiæ, ideo nos prædictas provincias, et monasteria vobis perpetim habituras concedimus, observata alternatim pacis charitate. Hanc igitur commutationem, et definitionem quam pro substentatione ecclesiarum facimus, et pro remedio animarum nostrarum sine conclusione judiciarix legis esse decernimus, ne illud quod pro salute animarum

[ocr errors]
« AnteriorContinuar »