cesi usque in finem saeculi securè remota omni infestatione. Si quis praesentium, vel futurorum, tam nos praesen tes episcopi quam aliquis successorum nostrorum, vel extraneorum archiepiscopus, episcopus, archidiaconus, clericus, rex, comes, vicecomes, saecularis, vel ecclesiastica persona diaboli consilio armatus et antiquae malitiae veneno cra pulatus, hanc factam pacem, hanc firmatam definitionem inter utrasque sedes frangere, vel inquietare praesumpserit, sit maledictus, et excommunicatus usque in septimam generationem, et cum Dathane, et Abirone cum Simone mago, et Nerone, et cum Juda Domini proditore, et cum diabolo, et angelis ejus luat poenas in aeterna damnatione; et ex parte qua emerserit injuria controversionis persolvat aliae parti, quod impugnaverit, in duplo, insuper mille marcas argenti, et ad partem Regis aliud tantum. Facta serie conventionis, era millesima centesima nonagesima secunda: regnante feliciter imperatore domino Adephonso, qui, et hanc Dei instinctu efficit definitionem cum conjuge sua Imperatrice Richa, et filiis suis regibus Sancio, et Fernando Legione, Toleto, Baetia, et Almaria. Nos supradicti praesules Martinus scilicet Ovetensis, et Joannes Lucensis hanc series deffinitionis, quam fieri jussimus, et legere audivimus in utriusque ecclesiae capitulo manibus nostris roboravimus et signa injecimus. Cyprianus abba, et canonicae prior confirmat. Joannes Falco archidiaconus conf. Gundisalvus archidiaconus conf. Stephanus archidiaconus conf. Petrus archidiaconus conf. Petrus Pardus archidiaconus conf. Didacus archidiaconus conf. Joannes Primiclerus conf. Martinus capellanus conf. Joannes Roseus conf. Erius magister conf. Joannes Diaz archidias conus conf. Et omnes canonici Ovetenses conf. Petrus testis. Joannes testis. Martinus testis. Petrus Gulmariz et ca nonicae prior conf. Rodericus archidiaconus conf. Pelagius archidiaconus conf. Petrus judex et archidiaconus conf. Magister Suarius archidiaconus conf. Didacus primiclerus conf. Michael tesaurarius conf. Petrus Michaelis notarius episco pi conf. Fernandus capellanus conf. Joannes Michaelis confirmat. Et omnes Lucenses canonici confirmant. Núm. 52. Traslacion de la catedral de Mondoñedo á la ciudad de Ribadabia por el rey Fernando segundo en 25 de julio I de 1182. Esp. Sagr. tom. XVIII. Apéndice XXVI. -n nomine Jesu-Christi. Amen. Bonorum regum interest gloriam sui nominis exaltare, atque sui regni incremento intendere novas et commendabiles populationes facere; et super omnia, ecclesias Dei eorumdem dominio subditas praerogativis suis ampliare; maximè autem eas, quae à solito suae provissionis, et eleemosynarum juvamine in aliarum respectu usquequaque destitutae manserunt. Eapropter ego rex dominus Fernandus una cum filio meo rege domno Adephonso de consilio procerum curiae meae pro nova mea populatione facienda in competenti loco de Ripa de Euve propter regni mei incrementum, servitiumque mihi, et haeredi meo ab eo loco, plus solito, exhibendum et propter Mindoniensem episcopatum, quem ad eam populationem pro ipsius ecclesiae statu meliori sane censeo transmutari, recipio mihi, et ecclesiae Mindoniensi pro jure suo haereditario à vobis comite domno Roderico, et vestram pulsante vocem per exactionem mille, et quingentorum aureorum Ripam de Euve cum omni jure suo quodcumque vobis comiti, et parti vestrae potest pertinere; et cum eo tres illas ecclesias quas vos comes Rodericus de concambio Minduniensis ecclesiae habebatis, possidebatis, et in comporationem hujus meae receptionis de vobis mille et quingentos morabitinos, auro penso, et cunno equiva lentes; quibus persolutis, omnis vestra conquaestio appellationis, et pretensionis adversus episcopum domnum Rabinatum, et Minduniensem ecclesiam suam facta, quia co ram nobis, et universis Curiae nostrae deposuistis, cesare habet. Et nec vos, nec aliquis de parte vestra jus aliquid in Ripa de Euve, et in omni suo jure ulterius debetis nullatenus exposcere, sed hoc totum mihi, et ecclesiae Minduniensi remittitis, et liberatis, de quo si quid requisieritis, nullus de cetero respondere compellatur. Ego comes domnus Rodericus cum eis omnibus, quae partem vestram, et vocem pulsare habent, spontanea voluntate vendo vobis domno meo regi Fernando, filio vestro regi domno Adephonso, et ecclesiae Minduniensi in perpetuum Ripam de Euve cum omni jure suo: et libero vobis similiter illas meas tres ecclesias, quas concambio ipsius ecclesiae habebam et possidebam; et pro hac venditione, et ecclesiarum liberatione mea spontanea recipio à vobis mille et quingentos morabitinos bonos, et in vestra manu, et conspectu universorum Curiae vestrae depono appellationem, et omnem querellam, quam adversus domnum episcopum Mindunienė sem, et suam ecclesiam concipiebam et ante domnum papam ducere proponebam, quia nullus successor meus nec aliquis de meo ordine super hoc jure occasionem sibi inveniat nullatenus conquerendi, seu jus aliquod reposcendi. Et, ut hoc stabile maneat, et inconcussum, praesens scriptum ratum habeo, et propria manu cum meis fratribus confirmo. Facta carta apud Villamfrancam VIII. kalendas augusti, era Ma CCa XXa. Ego rex domnus F. una cum filio meo rege domino A. et comite R. hoc scriptum, quod fieri jussimus, propriis manibus confirmamus. Qui praesentes fuerunt Petrus de Aries prior hospitalis, Martinus Petri commendator de Ponte Minei. Froyla Ramiriz reğum signifer. Joannes Gallecus. Garsias Fernandi de Cubelios. Petrus Pelagii de Thoronio signifer vocatus. Nunno Pelagii. Menendus Melasci. Melendus Muniz. Fernandus Santii de Caldellas. Arias Velasci. Gondisalvus Pelagii, et omnes qui erant in Curia. NOTA. En esta escritura tenemos otro vestijio del poder antiguo de los reyes, pues Fernando segundo de Leon trata de trasladar la catedral por autoridad propia de acuerdo con Los proceres de su corte y no mas.. Núm. 53. Epístola decretal del papa Inocencio III á Pedro, arzobis-po de Santiago, en el pleyto, con el de Braga sobre la pertenencia del derecho metropolitano á los cuatro obispados de Coimbra, Lamego, Viseo y Ejitania en el año 1199, en que se citan varias disposiciones de reyes antiguos españc-les relativas á division de provincias eclesiásticas y obis Licet pados.. Esp. Sag. tom. IV. Apénd. II. Ad Petrum Compostellanum archiepiscopum.. Micet unum sit corpus ecclesiae, in quo Christus est caput, et universi fideles sint membra, ille tamen qui à Christo petra, dictus est Petrus, etiam a Christo capite vocatus est caput ipso testante qui ait: Tu vocaberis Cephas; quod secundum unam interpretationem exponitur caput, quia (sicut plenitudo sensuum abundat in capite, ad cetera verò membra pars aliqua plenitudinis derivatur) ita ceteri vocati sunt in partem solicitudinis, solus autem Petrus assumptus est in plenitudinem potestatis, ad quem velut ad caput ma jores ecclesiae causae non tam constitutione canonica quam institutione divina merito referuntur. Inter quas illa non minima reputatur quae inter Compostellanam et Bracarensem ecclesias super quatuor episcopatibus, videlicet Conimbriensi, Lamecensi, Visensi et Egitanensi, ex delegatione sedis apostolicae longo fuit tempore sub diversis judicibus ventilata, quam nos auctore Domino, te frater archiepiscopo Compostellano, et venerabili frater nostro Martino Bracharensi archiepiscopo, pro definitione hujus causae praesentibus, exacta diligentia curavimus terminare. Petebas siquidem à dicto Bracharensi archiepiscopo quatuor praefatos episcopatus, asserens eos ad Compostellanam ecclesiam jure metropolitano pertinere. Tuam autem intentionem fundare multipliciter nitebaris per privilegia, per concilia, per historias, per divisiones, per famam et per sententiam. Volens enim apostolica sedes Compostellanam ecclesiam pro reverentia beati Jacobi apostoli, cujus venerandum corpus in ea conditum requiescit, speciali privilegio decorare, dignitatem Emeritensis metropolis quae peccatis exigentibus à longis retro temporibus usque nunc barbarica tenetur feritate captiva, eidem ecclesiae cum integritate Lusitaniae provinciae liberali concessione donavit; sicut privilegia felicis memoriae Calixti papae praedecessoris nostri liquido protestantur, tres de suffraganeis episcopatibus exprimens nominatim, videlicet Coninbriensem, Salmaticensem et Abulensem qui soli tunc in confessione christiani nominis permanebant, ceteros autem generali denominatione concludens. Hos autem episcopatus, de quibus quaestio vertebatur, ad Emeritensem pertinuisse metropolin per Emeritense nitebaris concilium demonstrare, in quo duodecim epis. copi qui convenerant, se omnes esse de Lusitaniae provincia profitentur, dicentes in primo capitulo: Convenientibus nobis omnibus Lusitaniae provinciae episcopis, &c. Qui post universa statuta concilii omnes cum suo metropolitano subscribunt, tam ex nomine sedium, quam etiam ex nomi 1 |