Rem duplica. Feci: iam triplex, iam mihi quarto, Iam decies redit in rugam. depunge, ubi sistam. Inventus, Chrysippe, tui finitor acervi.

circa erant, multos servorum greges quotannis Romam esse deductos, constat ex multis locis. v. interpp. ad Petron. 29. et 63. Catasta erat pegma ligneum, in quo venales servi a mangonibus, quum illos vendebant aut vendere parabant, conlocabantur, et quidem nudi, ne emptoribus diligentibus fraus fieri posset. plausisse. Sensus: Ne sit quis te calJidior (praestantior) in commendandis emptori servis venalibus, quod fiebat plaudendo eos, ad indicandum bonum corporis habitum.

78. Rem duplica. Si nempe avaritiae heredis velis satis facere, auge rem familiarem, ut quibuscumque artibus dupla fiat.

79. redit in rugam pro: iam decupla facta est res familiaris. Eleganter translatum hoc a vestibus. Quo ditior et elegantior aliquis erat, eo latiores

80

et fusiores erant vestes. redire in rugam itaque pro multiplicari. Depunge, ubi sistam, constitue finem et modum, quousque divitias adcumulem.

80. Inventus, Chrysippe, tui finitor acervi. Acervus est ratio argumentandi a Chrysippo inventa ab exemplo acervi. Acervumne faciunt grana tria? non; an quatuor? non etc. et locum habet in omnibus, quae non certum modum significant, sed relatione tantum multum aut parum. Proprie sic dicendum fuisset: Tu non magis terminum, ubi in adcumulandis divitiis consistam, poteris constituere, quam terminus ullus in Chrysippi sorite seu acervo ultimus potest vocari. Sensus: Quae fieri non possunt, ut fiant, non poteris efficere. Noster per hoc exclamationem expressit, quasi iam factum esset, quod fieri omnino nequit.

LECTIONES VARIAE

Ex editione, quam Cl. PERRALTIV'S Parisiis
hoc eodem anno curabat, excerptae.

SAT. I.

Vs. 4 et 2. ita distinguitur: O curas hominum! o quantum est in rebus inane' Quis leget haec? Min' tu istud ais?

Nemo hercule. Nemo?

--

Vel duo, vel nemo. Turpe et miserabile. - Quare? etc. Iam de interpunctione, quae passim variat, non est quod verba faciamus: ex ipsa sententia, utrum recte, an male in nostra editione interpunctum sit, lector ipse iudicabit.

Vs. 4. Praetuli Polydamas ex Edit. Paris. Koenig, Pulidamas.

Vs. 13. Cl. Perraltius censet, hunc versum monitori potius, quam Persio esse tribuendum.

Vs. 39. Adnotatis ad hunc versum adde: Ingeniosa quidem et vera forsitan coniectura. Fieri tamen potuit ut auctor e solita brevitate hic aliquid remitteret, quo fusius exprimeret, quam multi undequaque flores innascantur, primum e manibus, tum e tumulo atque ex ipsa calida favilla. Habent hunc versum MSS. omnino omnes, neque eorum quisquam monet, ne in ulla quidem scholia, subreptitium hunc esse versum. Perr. Vs. 74. Dictaturam.

Vs. 128. Recepi possit ex Edit. Paris. Koenig, poscit.

Possit, satis mihi exquisite videtur positum, quasi dixisset: cuius minutissimum ingenium ad id tantum valet, ut dicat Lusco, Lusce. PERR.

Vs. 4. Libabit.

SAT. II.

Vs. 10. Sequutus sum Ed. Par. Koenig: Ebullit patruus, praeclarum funus! Vs. 14. Conditur. Vulgat. ducitur veteres scholiastae ubicumque interpretantur per sepelire uxorem, tumulare, etc. Vnde coniicias subiectam iis fuisse vocem conditur. Nam, etsi monet Servius verbum duci proprie de funeribus usurpari; tamen patet ex auctorum lectione uxorem ducere signi ficare ducere ad aram, vel domum, i. e. in matrimonium ducere, minime vero ducere ad funus. Ita ut hoc Persii loco non possis interpretari ducitur uxor per tumulatur uxor. Igitur praetuli conditur, quod habet in MSS. 8055, 8070, 8272 aliisque multum auctoritatis, sensumque potiorem. PERr.

Vs. 9. Dicas, consentientibus meis omnibus; neque necesse videtur novam addere versui duritiem, quo melius imitetur vocem rudentis asini horrisonam. PERR.

Vs. 16. Columbo. Vs. 66. Disciteque, o miseri.- Vs. 100. Trientem.

470

Vs. 31. Farratam p. pl. offam. Legitur et farratam ollam, et farrata offa, et farrata olla, quas admiserunt variantes alii alias. Sed primo olla minus convenit cum farrata quam offa; tum constructio paulo foret impeditior, si admitteretur ablativus farrata offa pro causativo farratam offam, quem regit plaudentibus. PERr.

SAT. V.

Vs. 38. Extendit. Legit Koenig contra fidem MSS. et laudatissimarum editionum ostendit, quod multo minus convenit cum regula et intortos. Porro est iuncturae Persius studiosior. PERR,

Vs. 60. Tum crassos.

Vs. 82. Hanc nobis pilea donant. Mss. mei Codices 8048, 8055, 8070 ferunt: Hacc mera libertas, hoc nobis pilea donant. Quae lectiones et ipsae probari possunt. Haec, scilicet haec munia, haec privilegia spondendi, iudicandi, obsignandi, etc. Altera vero lectio, quae plus habet auctoritatis in MSS. Codicibus Germanorum, magis est Latina. Potest totus versus legi eodem tenore orationis quo praecedentes, ita ut sit conclusio, epiphonema; potest legi eodem tenore quo insequentes, ita ut ab illo obiectio incipiat. Ad alterum sensum praetulerim lectionem hoc, quam sequitur Casaubonus. PERR.

Vs. 101. Nescius examen: vetat etc. colon pro signo interrog.

Vs. 107. Evitanda.

Vs. 148. Sessilis. Legit Koenig. unus omnium, fissilis pro sessilis, neque mo net, qua id faciat fretus auctoritate. Sessilis est probatissimae latinitatis (vid. Facciol. lexicon) sensumque efficit longe potiorem. PERK. Vs. 149. Modesto. Vs. 174. Nec nunc.

Vs. 3. Vocum.

SAT. VI.

Vs. 6. Egregios. Sic ferunt MSS. mei omues; sic plerique ediderunt. Posuit vero Koenig: "Egregius lusisse senes.,, Sed convenire vix potest egregius in recto casu cum mire opifex, in vocativo, quamquam ea de re possunt afferri exempla. Sed quid est cur desudes in MSS. Codicum lectione immutanda, quum sensum efficiat tuo vel potiorem ?

Vs. 39. Nostrum. Est indignantis, quemadmodum in I, 9: “ Nostrum vivere. „, Vs. 66. Stadius.

Vs. 77. Pavisse. Invidiosa vox est, qua indignatur hominum esse pastionem, sicuti pecudum. Ferunt 8055 et 8070 plausisse; prior tamen suprascriptum habet pavisse. Edunt et quaedam membranae clausisse. Casaubonus, Prataeus, Koenig et Franciscus Passow, editorum lectissimi, receperunt plausisse; hoc ipso quod magis exquisitum sit atque adeo P'ersii convenientius ingenio; et quidem, quod sensum efficiat probabilem, similem huic apud Virgil. Georg. III, 184: Tum magis atque magis blandis gadere magistri Laudibus, et plausae sonitum cervicis amare. Quia venditor, servos dum exponebat in catasta venales, attrectabat et palma plaudebat, ostentans pinguedinem. Verum rigida catasta non ea fuisse videtur in qua servi prostarent, sed ea qua iuterius asservarentur pulchriores, et pingues pascerentur. PERR.