Imágenes de páginas
PDF
EPUB

1

8

se Divinis officiis immiscendo, non tamen in contemtum clavium, misericorditer dispensantes. Verum intellecta mole gravaminum pro parte dicti rev. patris, domini Iohannis episcopi, coram nobis exposita, quae ipsum ad solvendum id, in quo dictae camerae pro residuo dictorum communis et quatuor minutorum servitiorum ratione dictae suae ecclesiae, sub certis poenis et sententiis, exsistit efficaciter obligatus, reddunt verisimiliter impotentem, auctoritate apostolica, nobis in hac parte concessa, terminum faciendae solutionis servitiorum huiusmodi usque ad festum purificationis b. Mariae virginis proxime futurum prorogamus et de novo assignamus eidem ; ita tamen, quod, si in solutione huiusmodi defecerit in termino, sibi de novo constituto, poenis et sententiis, quibus antea ligabatur, sit astrictus, et eum in his scriptis declaramus adstringi, et ipsum in easdem reincidere ipso facto. In quorum testimonium praesentes litteras fieri et sigilli nostri camerariatus officii iussimus appensione muniri. Datum Romae, apud s. Petrum, sub anno Domini millesimo trecentesimo nonagesimo quarto, indictione secunda, die vicesima quarta mensis Martii, pontif. etc. Bonifacir etc. noni anno quinto.

MCCCLVI.

Der Cardinal Heinrich bescheinigt die erfolgte Leistung ebensolcher Zahlungen zum Besten des Cardinalcollegiums, den 24. März 1394 (Reg.

1643).

Henricus, miseratione Divina tituli s. Anastasiae

presbiter cardinalis, sacri collegii reverendissimorum in Christo patrum, dominorum s. Romanae ecclesiae cardinalium, camerarius, universis etc. Universitati vestrae notum facimus per praesentes, quod rev. in Christo pater, dominus Iohannes, D. g. episcopus Revaliensis, pro parte partis sui communis serviti, in quo camerae collegii dictorum dominorum cardinalium sub certis poenis et sententiis, ratione dictae suae ecclesiae exstitit effica

citer obligatus, viginti quinque florenos auri de camera, solidos quadraginta, denarios decem monetae Romanae, et pro parte partis unius minuti servitii consueti, debiti pro familiaribus et officia libus dicti collegii unum silerem florenum, solidos triginta tres et denarios octo decem nobis, die datae praesentium, per manus Woldmari de Hafekesforden, diocesis Rigensis, solvi fecit etc. (Von hier an fast wörtlich übereinstimmend mit der vorhergehenden Nr. MCCCLV.)

MCCCLVII.

Pabst Bonifaz IX. quittirt dem Livländ. 0. M. definitiv über die Zahlung von 5000 Gulden für Rechnung der Einkünfte des Erzstifts, und eventuell über den Rest, den 26. März 1394 (Reg. 1644).

Bonifacius etc. universis et singulis praesentes

litteras inspecturis salutem etc. Universitati vestrae notum facimus per praesentes, quod, cum dudum suadentibus causis rationabilibus venerabilem fratrem nostrum Iohannem etc. (Wörtlich übereinstimmend mit der Bulle vom 10. März d. J. Nr. MCCCXLIX, bis zu den Worten:) contigerit attemptari. Et deinde dilectus filius, Woldemarus Hafekesforden, domicellus Rigensis diocesis, ipsius Wennemari magistri, ex cuius magistri commissione et mandato fructus, redditus et proventus huiusmodi fuerant percepti, procurator, de et super huiusmodi fructibus, redditibus et proventibus magistri et hospitalis praedictorum, nomine et pro ipsis, cum gentibus dictae camerae de nostro mandato de undecim millia et quingentos florenos (sic) auri de camera, per eosdem magistrum et hospitale eidem camerae infra calendas Novembris proxime venturi solvendos, composuit, et ab alia parte (?) ex certis aliis causis quingentos florenos auri eisdem gentibus ipsius camerae nomine quo supra dare et solvere promisit, magistrum et hospitale praedictos super hoc eidem camerae efficaciter obligando, quod ipse Wolmarus de ipsis summis

quinque millia flor. auri gentibus praedictis die datae praesentium realiter et cum effectu ipsorum magistri et hospitalis praedictorum nomine solvit et assignavit. Quapropter nos, volentes indemnitati magistri et hospitalis praedictorum super hoc. salubriter providere, ipsos magistrum et hospitale ac Wolmarum praedictos et omnes alios propterea obligatos eorumque successores, et omnes alios, quorum interest, de dictis quinque milibus ex nunc,

[merged small][ocr errors][merged small][merged small]

et in casu, quo totum residuum praedictorum Bonifacius etc. Ad futuram rei memoriam. Iustis

summa (?) infra dictum terminum dilecto filio Lando de Maricombiş (?) et de Luca, campsori eius, seu eius legitimo procuratori, cui ex certis causis dictum debitum delegamus, solverint, de ipsis undecim millibus et quingentis fl., ratione dictorum fructuum, et quingentis aliis florenis praedictis, et omni eo, quod ratione fructuum, reddituum ac proventuum et compositionis huiusmodi et alias ex causis praedictis, sive ratione quorumcunque delictorum et excessuum, circa praemissa per magistrum, fratres et complices praedictos, ac eis adhaerentes, quovis modo commissorum, a magistris et hospitali et complicibus praedictis seu aliis propter (?) obligatis, praedicta camera, aut patriarcha, aut capitulum, aut canonici huiusmodi, vel quamvis alii ab iisdem magistro hospitalis eiusdem, vel Wolmaro (?), complicibus, adhaerentibus seu obligatis huiusmodi, quovis modo petere possent, ex nunc prout ex tunc et ex tunc prout ex nunc, auctoritate intra (nostra ?) tenore praesentium quitamus penitus et liberamus, super ipsis camerae, patriarchae, capitulo et canonicis huiusmodi et aliis quibuscunque perpetuum silentium imponentes, ac eisdem imponentes, ne occasione praemissorum aut alicuius eorum dictos magistrum, hospitale, fratres, complices et adhaerentes seu obligatos molestare aut inquietare quovis modo praesumant, iure tamen dicti Landi in omnibus semper salvo. Nos enim ex nunc prout ex tunc et ex tunc prout ex nunc irritum decrevimus et inane, si secus super hiis a quoquam quavis auctoritate scienter vel ignoranter contigerit attemptari. Da

[ocr errors]

et honestis devotorum desideriis libenter annuimus, ac eos in hiis, quae ad commoditatem et perpetuam pacem eorum cedere possunt, quantum cum Deo possumus, libenter exaudimus. Exhibita siquidem nobis nuper pro parte dilectorum filiorum, magistri generalis et fratrum hosp. b. Mariae Theuton. lerosol., petitum continebat, quod, cum olim inter ipsos ex parte una, et venerabilem fratrem nostrum Ottonem, episcopum Curoniensem, nec non dilectos filios, praepositum et capitulum ecclesiae Curoniensis, super certis terris, infra certos limites, tunc expressos, consistentes, et ad episcopum ac ecclesiam, nec non magistrum et fratres et hospitale praedicta in communi indivise ac indistincte pertinentes, ex altera, orta fuisset materia quaestionis, idem episcopus, de consilio et assensu praepositi et capituli praedictorum, habito super hoc tractatu cum eisdem, ex certis rationabilibus causis, tunc expressis, per viam concordiae et amicabilis compositionis, omni parti, sibi et ecclesiae ac capitulo praefatis in dictis terris quomodolibet competenti, sponte et libere cessit ac etiam renuntiavit; magister vero et fratres praedicti, in recompensam praemissorum, castrum Nuwhus Curoniensis diocesis, protunc ad ipsum magistrum et fratres ac hospitale pertinens, cum omnibus pertinentiis, dominiis, homagiis, proprietatibus, libertatibus, proventibus, redditibus, obventionibus, emolumentis, censibus ac utilitatibus suis dicto episcopo pro se et successoribus suis, episcopis Curoniensibus, et eidem ecclesiae tradiderunt, donarunt ac etiam assignarunt,

prout idem Otto episcopus in suis patentibus litteris, suo ac etiam praepositi et capituli praedictorum sigillis munitis, publice recognovit, ac in eis, quarum tenorem de verbo ad verbum praesentibus inseri fecimus, plenius continetur. Quare pro parte magistri et fratrum praedictorum nobis fuit humiliter supplicatum, ut cessioni, renuntiationi et recognitioni huiusmodi, ac aliis, in dictis litteris contentis, robur apostolicae confirmationis adiicere de benignitate apostolica dignaremur. Nos igitur, huiusmodi supplicationibus inclinati, cessionem, renuntiationem et recognitionem praedictas, ac omnia et singula alia, in eisdem litteris contenta, rata habentes et grata, illa auctoritate apostolica ex certa scientia confirmamus, et praesentis scripti patrocinio communimus, supplentes nihilominus omnes et singulos defectus, si qui forsan intervenerint in eisdem. Tenor vero dictarum litterarum talis est. (Folgt die Urk. vom 30. Juni 1392 Nr.. MCCCXIX.) Nulli ergo omnino etc. Datum Romae, apud s. Petrum, cal. Aprilis, pontificatus nostri anno quinto.

MCCCLIX.

Tidemann von der Halle, Rigischer Bürgermeister, berichtet dem Rigischen Rathe von Lübeck aus verschiedene Neuigkeiten, den 9. Juni 1394 (Reg. 1647).

so denke ik to segelen in den Sunt, und van dar, ef Got wil, to Prusen wort, wanner de dach geleden is. Item so wetet, dat de van der Wismer und de van Rosteke noch to dage sin in Prusen; hir umme kan ik ju dar nicht van scriven, wes se werven, men ik hebbe minen brueder laten bidden, dat he den raet to Danczeke bitte, dat he et ju scrive. Item so wetet, dat de vitalienbruder to male stark sin; men secht, se hebben wol IIIC segele, und se nemen nu vor unses Heren hemelvardes dage V Engel'sche schepe mit wande, und hebben dat gebüetet in Bliekinge up enen elande. De von Rosteke und de van der Wismer wolden er nicht geleiden, und et steit to male ovele bi der se. Unse leve Got geve des einen guden ende. Item so dunket den heren van Lubeke nütte wesen, dat wi nin want spelen (solen ?) vüren in den Sunt und manc de gründe, und umme der vitalien brueder willen. Hir umme so love ik wol, dat wi gein want en schepen, men we weit wes wi noch mit en to rade werden. Ok so ene hadde ik noch ny bref van ju, sunder II breve, de spreken van des bischopes wegen van Osele. Mi wundert, dat gi mi nichtsnicht en scriven, und ik ju vele breve gesant hebbe; wer gi mi vorgeten hebben, des ene wet ik nicht. Item so' geit hir ein luet, wo de Ruemsche konink gevangen si, und dat solt sin raet gedaen hebben; wat dan wares ane is, des ene weit ik nicht. Anders en

Vruntlike gruete tovoren gescreven an de erbaren kan ik ju gene tidinge scriven; men malk se to,

heren borgermeister und raet to Rige. Wetet, heren und (leven vrunde, dat de van Lubeke eren scriver hebben gesant in Hollant und in Selant und to Campen. Des so vor . . . . . . dat se sik to male stark reden, und willen mit alle den kopschepen, de in Vlanderen und in der Side(rsee sint, in) den Sunt segelen, to deme dage mit der koninginnen to holden uppe sunte Iohans dach, und ok (werd)en de heren van Lubeke dar wesen uppe den sulven dach wol mit L schepen klein und groet; und als ik et vornomen hebbe, dat se hir ut solen bringen wol IIIM weraftich, dar mede'

wo he sin guet to der se wort sende, er gi andere tidinge vornemen. Vart wol to Gode. Geschreven des dingesdages to Pinxsten, to Lubeke,

per me Tideman van der Halle.

Addresse: An de erbaren heren borgermeister und raet to Rige, haec littera praesentetur.

MCCCLX.

Der Revaler Rath gestattet dem Jacob Abrahamson, drei von ihm in der Stadt erworbene Grundstücke, mit Befreiung von den bürgerlichen Lasten, für die Zeit seines Lebens zu besitzen, den 25. Juli 1394 (Reg. 1648).

Wi

i borgermestere und radmanne der stad tu Revele doen witlik und openbare allen guden luden, de dessen jegenwordigen bref seen, horen ofte lesen, dat wi mit guder vorsichticheit, umme bede willen unses holden heren, des mestirs tu Liflande, hebben gegunt dem ersamen manne Jacob Abra-' hamsson, unsem leven vrende, de erve und den garden buten der stad, de he van Wilhelm van Wesenberge gekoft hevet, und ok de wurde und den garden binnen der stad, de hie van hern Gerde van der Beke und van Johan Lysten gekoft hevet, vri em tu brukende, sunder alle borgerrecht dar van tu doende tu sinem levene. Weret ok vortmer, dat sine rechten erven, na afscheiden sines lives, nen borgerrecht doen en wolden, alse andere borgere, so sal de rad des mechtich wesen, dat se de erve und de garden und de wurde vorbeschr. mogen tu sik losen und nemen, vor CCC mark Rig. und seventich mark Rig., alse he se erstes kopes gekoft hevet, sunder jemendes ansprake, und dit vorbeschr. gelt mach Jacob Abrahamsson vorben. bescheden, keren und geven bi sime levende, wor und weme dat he wil, na siner behegelicheit, sunder ansprake. Tu ener merer betuchnisse und witlicheit desser vorbeschr. dinge so hebbe wi unses stades ingesegel an dessen jegenwordigen bref gehangen, de gegeven und geschreven is tu Revele, na der bort unses Heren Christi dusent drehundert, in dem vere und negentigisten jare, uppe des hilgen apostoli dach sente Jacobs des groteren.

MCCCLXI.

Jacob Abrahamson stellt dem Revaler Rathe über ' denselben Gegenstand eine Verbindungsschrift aus, den 25. Juli 1394 (Reg. 1649). Alle

gude lude, de dessen bref seen, horen ofte Livì. U.B. III.

lesen, do ick Jacob Abrahamson lefliken gruten mit ewigen heile tu Gode. Ick bekenne und betuge openbare in desser jegenwordigen schrift, dat de erliken lude, de borgermestere und de rad tu Revele, umme bede willen mines heren, des mesters tu Liflande, mi gegunt hebben erve to kopende, de Wilhelm van Wesenberge tu gehoret hadden, mit enem garden buten der stad, und dar tu twe wurde, de ene van her Gerde van der Beke, und de andere van Hannes Lysten, desse vorbeschr. erve, garden und wurde mi vri tu brukende und tu besittende sunder borger recht tu mime levende. Vortmer bin ick eens geworden mit dem rade tu Revele, dar min here de huskumthur van Revele, her Hermen van Altena, an und over is gewesen, ofte mine rechten erven, na afscheiden mines levendes nen borgerrecht wolden don, alse andere borgere, so sal de rad des mechtich wesen, dat se de erve, und de garden und de wurde vorbeschr. mogen tu sick losen und nemen vor drehundert mark Rig. und seventich mark Rig., alse ick se erstes kopes "gekoft hebbe, sunder jemendes ansprake, und alle beteringe und buwinge und anlegginge desser erve und garden vorbeschr. dem rade nicht tu rekende, men vri dem rade vor de vorbeschr. summe geldes, alse vor drehundert mark Rig. und seventich mark Rig., tu blivende, und dit vorbeschr. gelt mach ick, Jacob Abrahamsson vorben., bescheden, keren und geven bi mime levende, wor und weme dat ick, wil, na miner behegelicheit, sunder ansprake. Ock en schal ick noch mine erven de erve und de garden anders nicht buwen, wenne alse den borgern bewonlick is tu buwende tu Revele. Ock so en schal ick noch mine erven de erve und de wurde und de garden vorbeschr. nemende vergeven, noch verkopen, noch versetten, dat en weren inwonliken borgeren binnen der stad Revele. Tu ener merer betuchnisse desser vorbeschr. dinge warhaftich tu blivende, so hebbe ick Jacob Abrahamson min ingesegel vor mi und vor mine erven, und min here, de huskumptur 2

[blocks in formation]

Derselbe verordnet die Zahlung einer, Accise von dem in der Stadt gelagerten Weine, den 21. August 1394 (Reg. 1651).

Anno Domini MCCCXCIV,, des vridages na der hochtiid unser Vrouwen assumtionis, do wart de rad meenliken eens mit ganzer eendracht, alse umme de zise van dem Ryn'schen wine, de hir kumt und gekelret wert in des stades kelre: he werde getappet edder mit vaten edder mit tunnen utgevuret, so sal en jewelke ame wines der stad geven XVI ore vor zise, und de gekelret wert in der borger kelre, X schillinge vor de ame; und desgelik van dem Ghobbyn'schen und andem lantwine, wine ut Prutzen, he werde getappet edder mit vaten edder mit tunnen utgevuret, des dat he gekelret werde, so sal en jewelik vat van dessen korten wine geven VI or vor zise. Vortmer so is de rad eens geworden, dat men alle den win, de hir in den havene kumt, de werde in der havene verkoft edder nicht, men sal ene verzinsen.

MCCCLXIV.

Pabst Bonifacius IX. beanstandet die Verhandlung der Rechtssachen zwischen dem Erzbischof von Riga und dem D. O. noch auf ein Jahr, den 1. September 1394 (Reg. 1652). Bonifacius etc. ad futuram rei memoriam. Dudum, videlicet VI. idus Martii, pontificatus nostri anno quinto, prout nobis etiam, dum minori fungeremur officio, innotuit, inter nonnullos archiepiscopos Rigenses, et dilectos filios, capitulum ecclesiae Rigensis ordinis s. Augustini ex parte una, et magistrum et fratres domorum hospitalis b. Mariae Theuton. Ierosol. in Livonia ex altera, in diversis causis orta materia quaestionis, et causis huiusmodi ad sedem apostolicam legitime introductis, ac coram diversis tam s. Romanae ecclesiae cardinalibus, quam etiam auditoribus causarum palatii apostolici, et aliis personis ex commissionibus apostolicis diutius ventilatis, plures tam definitivae quam interlocutoriae sententiae pro utraque partium praedictarum latae fuerunt. Cum autem causae ipsae vel saltem plures earum tunc penderent indecisae, nos, attendentes, quod lites huiusmodi partibus praedictis valde damnosae et etiam periculosae exsistebant, ipsasque per hoc ad concordiam facilius reducere sperantes, causas ipsas, etiam si super spolio forent, tunc pendentes, usque ad annum a datis litterarum nostrarum, desuper hoc confectarum, sub spe pacis et concordiae, suspendimus, discretius inhibendo omnibus et singulis dictae Romanae ecclesiae cardinalibus, nec non auditoribus causarum praedicti palatii et aliis quibuscunque, coram quibus causae huiusmodi seu earum aliquae inter partes easdem communiter vel divisim pendebant indecisae, ne infra annum huiusmodi in causis ipsis seu earum aliquibus ulterius procedere seu aliquid innovare praesumerent, prout in dictis litteris plenius continetur. Cum autem finis dicti anni appropinquet, nos, ex certis causis, ad id animum nostrum moventibus, eundem annum usque ad alium annum, a fine ipsius primi anni computandum, auctoritate

« AnteriorContinuar »