ad electionem non plures fratres vocavimus, causa fuit timor quo timebamus cives nostros, qui, si forte rescissent, in jugulos nostros irruissent, e de quorumdam fratrum nostrorum assensu minus sperabamus, quoniam prius eos timore mortis, ut credimus, territos, laicis favisse videramus, et tamen adhuc eo tempore plerique ad se delatam a nobis electionem benigna mente et verbis receperunt : postea vero ubi Moguntiam die statuto venimus, et electionem factam domino regi præsentavimus, ille gratia laicorum immutatus, non sperata benignia tate nos audivit, nec causam nostram manutenuit, et tandem a domino Albanensi promissionis supradictæ commonitus, coram omnibus episcopis et quod plerique fratres nostri illis concordare cœpe- A regia potestate et gratia, posse sedari. Quod autem runt sic eo die infecto negotio dimissus est conventus. Postea vero nos pauci, non nostris viribus contra tantam multitudinem satis confisi, ab episcopis, Albanensi videlicet et Metensi, consilium quæsivimus, et tandem sic nos et causam nostram in manu et consilio eorum posuimus, ut de quacunque persona ipsi consulerent, dummodo illa tibi, Pater, accepta foret, et D. rex illam investire vellet, illam nos eligeremus, quo de plura domino locuti sunt regi. Deinde ad nos reversi, ut D. Alberonem Metensem (188), Ecclesiæ primicerium, eligeremus, consuluerunt, et hunc D. regi placere, ejusque favorem nobiscum in hoc fore dixerunt. Hac igitur fiducia animati, dum ad faciendam electionem conveniremus, palatinus comes, qui est Ecclesiæ nostræ B principibus, qui præsentes erant, nunquam se doadvocatus, cæterique nobiles et populus, ubi inten- mino Albanensi vel Metensi promisisse testatus est, tionem nostram persenserunt, facta turba et tu- quod aliquam de eligenda illa persona bonam vomultu penitus nes disturbaverunt, et tunc omnes luntatem habuisset, nisi per assensum et concordominum Gebehardum, Ecclesiæ nostræ præposi- diam omnium, tam laicorum quam clericorum, tum, qui primus de tribus erat nominatus, sibi dari fieri potuisset; sic confusi et frustrati ab eo recepetierunt; sed nos, quia, ut supra dictum est, obli- dentes, ubi domum venimus, omnem fere clerum, gati eramus, eorum petitioni satisfacere renuentes, præter nos, qui electionem feceramus, a nobis diselectionem usque ad discessum regis et baronum cordiantem invenimus, et quoties eos alloquimur et distulimus; nam in præsentia eorum primicerium confortare tentamus, claustrorum. destructionem, nequaquam eligere audebamus; tunc rex discedens præbendarum suarum direptionem, et ipsius vitæ diem nobis Moguntiæ nominavit, ibi judicio episco- periculum nobis prætendunt, et omnium istorum porum se negotium nostrum velle tractare affir- malorum nullum se invenire conclamant remedium. mans. Interea (189) nos pauci, videlicet præpositus Majestatis igitur tuæ provoluti pedibus, per charimajoris domus, decanus, duo archidiaconi, præpo- tatem Jesu Christi obsecramus ut cito regis favos tus S. Paulini, magister scholarum, custos, et alii rem, quem domini Albanensis et Metensis nobis quatuor canonici majoris domus, in choro nostro promiserant, acquiras; alioquin vero restat ut vel convenimus, et D. Alberonem sub ea quidem spe primum electum nostrum (190), dominum videlicet elegimus, videlicet si tibi domine Pater, placeret, Brunonem, nobis reddas, vel salva tuæ paternitatis et si dominus rex eum, ut nobis episcopi Albanensis gratia, aliam nobis necessario incumbit eligere peret Metensis promiserant, dono sui juris investire sonam, in qua et cleri et populi concordent vota. vellet. Sciebamus enim, et adhuc vere scimus, iram Non equidem tam nos movent mala quæ sustineet furorem laicorum nullo modo, nullo ingenio, nisi mus vel sustinenda exspectamus, quam frequens C D (188) Alberonem Metensem, Ecclesiæ primicerium. Albero ex Lotharingica familia nobilium de Monsterol seu Montreil, jam ante Tullensis et Virdunensis Ecclesiarum canonicus erat et archidiaconus, quam Metensis primicerius fieret. Vid. Obituar. Tullense apud Ruir Antiq. de Vosge. Imo Prumiensem abbatem cum scribunt Knauff in Defens. Prumien., p. 43, et Novillanii Chron. S. Maxim. sub Sigero abbate. Erat autem vir singularissimæ indolis et maximi animi. Baldericus, domesticus ejus, in Vita: Iste homo, inquit, novus cæpit esse miles, et mirabilibus ingenii atque consilii sui armis esse Ecclesiæ sanctæ defensor. Postea illum virum acrem, et in omnibus providum, vocat. Mox virum inexpugnabilem et imperterritum. Deinde, comparat cum fluvio, qui clausus, cum prius silenti tractu quietus incederet, obstaculi quasi indignans opposi tionem, strepitu tumultandi undisque spumantibus littora fatigat, claustraque disrumpit. subdiaconus, qui proximo loco prædicto domino Alberoni in sedem archiepiscopalem successit; et D. Bruno, tunc Confluentinus præpositus, postea vero Coloniensis archiepiscopus, frater comilis Adolfi de Monte, quem ejus tribulationis tempore Trevirenses, antequam D. Alberonem denominassent in archiepiscopum, omnes unanimiter elegerant, sed ipse multo labore a D.Innocentio papa absolutionem impetravit, quasdam latentes causas prætendens. Dicebatur autem, quod ambitione ditioris, licet dignitate minoris, episcopatus hunc noluerit oblatum honorem recipere, quod etiam ipse postea satisfecit probabile, parvo enim interposito tempore ipse in Francia ad studium existens, cum Colonienses quemdam Godefridum Xantensem præpositum communi cleri et populi consensu elegissent, hac fama comperta statim reversus est, et eamdem cassari cum fecisset electionem, eumdem accepit episcopatum. (189) Nos pauci, videlicet præpositus, etc, Paucos hos in Alberonis e'ectionem consentientes ita describit Baldricus in Vita Alberonis inedita : Hi autem fuerunt viri strenui, et in tribulatione probati : Godefridus majoris domus præpositus, Folmarus decanus, Arnulphus archidiaconus, Theodoricus et Bolso archidiaconi; D. quoque Hillinus, adhuc eo tempor (190) Dominum videlicet Brunonem. Comitem Montensem, de quo jam statim. Novillanius in catal. abbat, S. Maxim. sub Gerardo abbate hæc notavit : Bruno ante Alberonem electus fuit in archiepiscopum, sed ipse omninisu, maxime causa inopia Te virensis Ecclesiæ, venuit. Et inde ; « Maximum drey Haller armer. » fratrum nostrorum, clericorum, monachorum, san- A tem cornu altaris, ignominiose fecit expelli ab ecctimonialium, orphanorum et viduarum ejulatio et querimonia, qua se omnibus periculis culpa nostra expositos misere conqueruntur (191). IV. clesia et civitate, ob hoc quod excommunicationes a pontificibus Romanis in eumdem Stephanum promulgatæ sint, Romanæ curiæ non ignotum credimus. Epistola domni Oldegarii Tarraconensis episcopi ad Innocentium. Concilia Hispaniæ, t. III, p. 342, ex ms. ecclesiæ Beatissimo domino et Patri apostolicæ sedis divina vocatione pontifici INNOCENTIO, OLDEGARIUS indignus Tarraconensis metropolis dispensator, debitam in omnibus obedientiæ subjectionem. Multarum tribulationum oppressionibus et corporis infirmitate gravati, ad pietatis vestræ signum, B tanquam ad singulare, post Domini, nostræ spei, præsidium, more solito confugimus, ut auctoritatis vestræ consiliis illuminemur, et auxiliis robore mur. Ut autem de pluribus pauca reddam, noverit prudentia vestra quod Barbastrenses canonici communi voto cleri et populi elegerunt quemdam religiosum Tomeriensis monasterii monachum sibi in episcopum (192). Ipsa enim Ecclesia per absentiam pastoris diuturnam multis tribulationibus afflicta, ad tantam pervenit paupertatem, tum per possessionum amissionem, tum etiam per canonicorum captionem, ut vix possit filiorum necessitatibus sufficere. Obtulerunt autem nobis et suffraganeis episcopis, qui ad hoc convenerant, electum suum, quatenus ei, opitulante Dei gratia [forte add. manus imponeremus. Denique cum jam in ecclesia ad hoc convenissemus, accepimus per legatum Oscensis episcopi litteras sine bulla vestra, in quibus continebatur quod ecclesiis Barbastrensibus divinum officium sanctitas vestra interdixerit. Hoc quippe comperto, judicaviquippe comperto, judicavimus differre quod cœperamus, donec a majestate vestra quid super hoc nobis agendum esset, consilium acciperemus. ་ Tandem pio Raymundo Rotensi episcopo defuncto, et Oscensi Stephano interfecto, ipse rex, ut audierit quod multa Deus per eumdem Rotensem episcopum Raymundum operaretur miracula, convocatis episcopis et religiosis viris, confessus est malum quod egerat, et ait coram omnibus: « Ego pro peccato meo illum virum religiosum sine judicio et ratione expuli de sede sua Barbastrensi, nunc autem Dei judicium timens, Petro Rotensi episcopo sedem Barbastrensem restituo, et secundum patris et fratris mei bona memoriæ regum instituta, et apostolica sedis privilegia ipsi et successoribus ejus auctoritate regia confirmo. » Hæc quæ de Barbastrensi sede in veritate novimus, prudentiæ vestræ breviter intimavimus. Æternum vestræ discretionis interesse debet qualiter ipsius ecclesiæ Barbastrensis miseriæ subveniatur, et de consecrando ibi episcopo, quid nos agere opor teat. 191) Eventum hujus supplicæ sie porro narrat Baldricus: His itaque hoc modo se habentibus, contigit apud Remensem civitatem colligi concilium, cui præsidebat D. Innocentius PP. II, ad quod concilium prædictus D. Albero et aliqui clerici Trevirenses diversis studiis convenerunt; isti enim, ut electum suum eis reluctantem coactione D. papæ obtinerent, nitebantur: ille vero absolvi ab hoc onere, et dignitates et ecclssiastica beneficia, qaæ propter inobedien V. Abbatum et clericorum Parisiensium ad Innoceu- [Dom d'ACHERY, Spicil., ed. in-fol., tom. III, p. 491.] C nos ad causam suam Parisius. Contendebat enim Dominus Stephanus Parisiensis episcopus vocavit cum eo Theobaldus notarius archidiaconus suus, jus episcopi sui usurpans sibi. Quidam canonicus Parisiensis iter agens in archidiaconatu suo, res suas amisit, quas ei quidam prædo rapuit, persona quidem canonici neque læsa neque capta. Archidia conus vero die altera archidiaconatum suum interdixit, et prædonem excommunicare cœpit, episcopo suo in eodem archidiaconatu existente et inconsulto. Episcopus vero, archidiaconi sui ægre ferens præsumptionem et contemptum, laxavit interdictum, solvit ligatum absque aliqua vocatione anathematis vinculo innodatum. Hoc forisfactum emendari sibi ab episcopo voluit archidiaconus, abbatibus et clericis, qui ad causam venerant, super hoc admiran Certum quidem est apud nos, et, ut credo, apud curiam vestram, quod per præcepta regalia Ecclesia Barbastrensis Rotensis episcopatus dignitatem accepit, quod Romani pontifices per privilegia sua justum esse judicantes confirmarunt. Dum vero hic auctoritatibus fultus domnus Raymundus episcopus in D tibus, cum potius archidiacon festinata interdicti 'pace ipsam haberet Ecclesiam Barbastrensem, ubi præsumptio, et injusta excommunicatio, puniri deconsecratus fuit, rex Aragonensis, qui semper ipsi beret ab episcopo. Verumtamen, audita ejus pulsainimicabatur (nolebat enim eum sequi super Chri- tione et episcopi responsione, nos abbates et clerici stianos), misso Stephano Oscensi episcopo cum in partem ivimus, et injuncta sententia archidiaconi manu militari, ipsum episcopum, cum manu tenen- præsumptionem et episcopi officium ostendente, ad tiam suam amiserat, recuperare laborabat; prædicctus enim D. Innocentius PP. cum post ejus sæpius iteratam jussionemhoc onus declinaret, cum ab omni officio et beneficio ecolesiastico suspendit. In hoc itaque concilio D. papa rapi sublimem eum præcepit, utque pluviali indutum inter archiepiscopos collocari, ducensque Viennam, et adhuc pro absolutione laborantem in archiepiscopum consecravit. (192) Petrus erat nomen ejus. eam proferendam reversi sumus. Cum vero senten- A responderunt quia vere, prout acceperant ab antetia in communi audita a quodam diacono Beatæ Mariæ Parisiensis canonico proferri deberet, Theobaldus Romani pontificis audientiam appellavit, in hoc dicens se gravari, quod proferens sententiam a judicibus injunctam de mensa erat episcopi. Unde vestræ sanctitatis discretionem humiliter exoramus, quatenus sic in isto tantæ præsumptionis temeritatem compescatis, ut cæteri archidiaconi timeant, nec episcopo præsente et inconsulto totum episcopatum ejus interdicere, et ora omnium sacerdotum claudere audeant; et cum jam multa præsumpserint, hoc inauditum, hoc insolitum usque ad tempora vestra facere ausi sunt. Valeat sanctitas vestră. VI. Stephani episcopi parisiensis ad Innocentium.· impia cæde Thomæ prioris S. Victoris. (Anno 1134.) cessoribus suis, ad jus et possessionem pertinebat S. Tyberii. Tunc instrumenta Berengarii bonæ memoriæ Agatensis episcopi super hæc facta prolata sunt, et testes prodierunt viri bonæ famæ et antiqui, qui examinati probaverunt se vidisse quod monasterium S. Tyberii possedet ecclesiam de Beciano quiete et multis annis, antequam monachi de Casa Dei in ea venissent Invenimus etiam per attestationem domini A. Narbonensis episcopi, et authenticorum testium, quia Bernardus successor Berengarii Agathensis episcopi, qui monachos Casie Dei in ecclesiam de Beciano induxit, cognita veritate, factum correxit, et ecclesiam de Beciano reddi S. Tyberio adjudicavit. Hoc A. Narbonensis, De B et ante se die data inter abbates S. Tyberii et Casæ Dei probatum fuisse per legitimos testes asseruit, ibique revestiri monacho S. Tyberii de ecclesia de Beciano adjudicavit, quam revestitionem dominus Guido diaconus cardinalis et legatus apostolicæ sedis fieri præcepit. Hanc revestitionem canonice sæpius adjudicatam, nos et qui nobiscum erant Patres, ratam habuimus et teneri mandavimus pro donatione canonica olim a Berengario Agathensi episcopo facta et legitima possessione subsecuta fere xxxni annorum, ut asserunt, post instrumentum Berengarii episcopi, quod anno Dominicæ Incarnationis, et testibus idoneis roboratum existit. [Exstat inter epistolas S. Bernardi numero centesima quinquagesima nona, Patrologiæ tom. CLXXXII, col. 319.] VII. Hugonis archiepiscopi Rothomagensis et A. S. L. epistola ad Innocentium papam de gestis a se super ecclesia de Beciano. (Anno 1134.) MANSI, Concil., XXI, 493.] Universali papæ INNOCENTIO domino et Patri suo, HUGO Rothomagensis sacerdos, devotam et debitam reverentiam. Præcepto vestro diem dedimus, et locum statui- C mus abbati Casa Dei, et abbati S. Tyberii procontroversia inter eos dirimenda super ecclesia de Beciano, videlicet n Nonas Novembris apud Montempessulanum ; abbas vero casa Dei misit nobis nuntios, et litteram suam apud Taraschonam, significans se non posse venire ad diem datam, quia habebat celebrare quædam consueta cum fratribus suis capitula, nec ad locum sibi præstitutum secure poterat venire pro Petro de Ribalta, quem inimicari sibi dicebat. Quibus nos respondimus quia nos pro obedientia vestra habebamus transire per hostes et insidias manifestas, quæ nobis Adefonsus aperte per multa loca parari fecerat. Post aliquot denique dies, vestra protecti benedictione, ad Montempessulanum pervenimus, multis utique mirantibus. Ibi nobiscum habuimus venerabiles archiepiscopos B. Arelatensem, A. Narbonensem sedis apostolicæ legatos, et plures episcopos et religiosos viros. Præsentavit se ante nos ad justitiam abbas S. Tyberii; sed abbas Casa Dei nec ipse venit, nec pro se responsalem misit, nec excusationem vel aliquam.... prætendit. Eo itaque sic deficiente, quæsivimus ab episcopo Agathensi, in cujus parochia sita est ecclesia de Deciano, ut coram Deo et Patribus ibidem considentibus nobis ostenderet ad quod, vel Casa Dei vel S. Tyberii monasterium præfata ecclesia jure canonico pertineret. Inquisiti episcopus et clerici ejus (193) His litteris significabat summus pontifex Ottonem episcopum de sede Halberstadensi dimotum (Anno 1136.) [MART. ubi supra, ex ms. S. Germani a Pratis.] Venerando sanctæ Romanæ Ecclesiæ pontifici domno INNOCENTIO, ERPO decanus Halberstadensis cum cæteris domni Gerhardi electoribus, tam devotam quam debitam cum servitio et oratione obedientiam. D Quod paternitatis vestræ mansuetudinem augustiarum nostrarum incommodis toties gravamus, quod vestræ dominationis aures querimon:is nostris toties pulsamus, Deus scit quanto cordis moerore simul ac pudore tabescimus, et ingravescente doloris pondere, jam pene deficimus. Cum vero divinæ bonitatis magnitudinem erga omnes afflictos, itemque vestræ pietatis paternum semper erga nos affectum pensamus, ingenti spe recuperandæ salutis animati, omnem sollicitudinem vestram in ejus gratiam, et in vestræ paternitatis consilium jactamus. Sed jam novas et inopinatas miserias nostras exposituri totius veritatis auctorem Deum testem invocamus in animam nostram, quia puræ veritati, quantum epistolaris brevitas permittit, studentes, rem sicut gesta est vobis insinuare curamus. Acceptis dulcissimæ paternitatis litteris (193), in quibus et de Ecclesiæ nostræ liberatione, et vestra pia erga nos sollicitufuisse in synodo Pisana, certumque clero et populo tempus ad eligendum præfiniebat. B dine plurimum gavisi sumus, intervenientibus hinc A 668 IX. Epistola Lotharii imperatoris ad Innocentium papam 11. De electione episcopi Halberstadensis in discordia facta. (Anno 1136.) [MARTENE, ampl. Collect., 1, 753, ex ms. S. Germani a Pratis.] Commonuit nos sæpe et rogavit paternitas tua, in quantum possemus, salva imperiali reverentia, rigorem nostrum contra imperii inimicos remitteremus, ipsisque propter necessitatem quæ Ecclesiæ imminebat, locum consequendæ gratiæ nostræ concederemus. Quod ut competentius fieret, non nostræ, sed divinæ fuit ordinationis, quæ omnia quemadmodum voluisti et petisti, sui misericordia ad honorem Ecclesiæ et imperii mitigavit et composuit. Siquidem tam materiali quam spirituali uterque convictus gladio, Fridericus in Babenberch, Conradus in curia proxime celebrata ad gratiam nostram venit, ambo ad Ecclesiæ servitum sacramento nobis obligati: quos tamen non minus obligatos sub hac cautela et conditione recepimus, ut plenitudinem absolutionis suæ non nisi apud tuam paternitatem obtineant. Ita omnibus pro voto compositis, omnino ad liberationem Ecclesiæ essemus obligati, si Halberstadensi Ecclesiæ melius consultum esset. Super cujus negotio sæpius hoc anno nuntios et litteras nostras tibi direximus, in quibus, teste Deo, nihil nisi veritatem et ordinem exsecuti sumus, omnino circa hoc intenti, ut pacem et concordiam eidem reformaremus Ecclesiæ. Qualiter autein id quidem mendaciis suis perverterint teque a consilio nostro averterint, iterato tibi scribi non oporteret. Hoc tamen pro constanti tibi promittimus, quod coram Ecclesia Romana in præsentia tua vita comite evidenter probavimus omnia ita sc habere, sicut nuntio nostro et litteris tibi significavimus, nec tamen ob contemsi quo modo ptum consilii nostri minus vellemus, unitas et concordia reformari potuisset, satisque passi fuissemus, si in hoc malo aliquis usus fuisset, quod longe aliter est. Deum enim sanctum paternitatis tuæ præceptum Ecclesia illa in eligenda persona convenire debuisset, tam Ecclesiæ quam imperio idonea, duæ partes factæ sunt. Nam canonici matricis ecclesiæ electionem de Martino præposito factam aliquando proponebant, hancque omnes, exceplis quatuor, unanimiter affirmabant, tres tantum alias personas ejusdem Ecclesiæ secundario designantes, ut si hujus canonice rejiceretur, unam istarum obtinerent. Regulares vero, nullam istarum approbantes, assensum his non præbuerunt, sicque (194) In Chronico Halberstadens! Gerardi hujus nulla fit mentio; sed Rudolphus Ottoni exauctorato suffectus legitur anno sequenti his verbis: Anna igitur Domini 1137, indictione xiv.... Ecclesia Halberstadensinon habente pastorem, imperator Lotharius Gerhardus cardinalis apostolicæ sėdis légatus, Adal bertus Moguntina sedis archiepiscopus. Bernhardus Hildesiensis episcopus, cum multis religiosis episcopis conveniunt ad electionem, et invocata Spiritus saneti gratia, dominus Rudolphus vir patiens et quietus.... in episcopum est electus in Dominica Latare, Jerusalem, vt Nonas Martil, etc. Unde conjicimus vel Gerardum anno codem excessisse e vivis, vel electionem ejus irritam fuisse, quod proba. bilius videtur, et ex sequenti Lotharii epistola quodammodo confirmatur. (195) Nec memoratur Martinus in prædicto Chronico. communi utriusque partis consilio electionem in A imponatis, tam de his qui fecerunt, quam de his a sequentem diem distulerunt. Interim regulares. advocatis quatuor, sicut diximus, de majori ecclesia, Gerhardum præpositum elegerunt, clero et populo alterius partis invito et reclamante, et appellante apostolicam andientiam sub testimonio canonicæ censuræ, quæ jubet nullis invitis dari episcopum vel pastorem. Quia vero in partibus Saxoniæ, maxime in præfata Ecclesia imperialis dignitas consistit, saltem adhuc paternitas tua nobis acquiescat, et audita utraque parte, ita nobis eos remittas, ut salva libertate electionis, nos pro consilio archiepiscopi et suffraganeorum, exhibitis religiosis personis talem provideamus qui Ecclesiæ et imperio expediat. Talis enim necesse est ut eligatur, qui in exsequendis his quæ Dei et Cæsaris sunt, vires habeat et scientiam, 13 Ut autem simplici oculo nos hæc quæ duximus desiderare cognoscas, legatum tuum cardinalem ad nos dirigas, quo præsente et consulente, Ecclesiæ desolatæ succurratur. Scire autem te volo quia Natale Domini Spiræ celebraturi sumus, convocatis principibus de Romana expeditione tractabimus, ad quam curiam legatum et litteras tuas mitti desideramus, per quas archiepiscopos et abbates qualicunque comminatione ad tuum et nostrum servitium commonefacias. quibus exigitur ut faciant; ne, quod absit! insolitis novitatibus, et consimilibus gravaminibus me ab amore, et fidelitate, et servitio vestro vestrorumque discedere cogatis; quoniam sine honore olim habito et debito terram temere non possem, neo ullo modo a baronibus et hominibus meis, sine quorum consilio et auxilio esse non possum, in hujusmodi vilitate et ignominia terram tenere amplius permittar, qui inde vehementer et frequenter improperant mihi et insultant, tanquam qui honorem pristinum, et regni mei jura tam integre semper hactenus conservata, meo tempore tam negligenter et nimis remisse mihi surripi sustineam nec ullo modo amplius acquiescent barones terræ, me, etip: un achiepiscopum, in eadem terra cum pace vel amore remanere, nisi vos, etipse, hæc et hujusmodi studueritis emendare. Quoniam si ipse archiepiscopus in præsentia vestra dum Rothomagi fuimus, super hac re verbum fecisset, ego in omnibus quæ Deum velle, et contra honorem meum non esse cognoscerem, acquievissem. Qui itaque in his quæ ad Deum sunt, et sanctæ Romanæ Ecclesiæ et vestræ personæ dignitatem, semper obedire paratus sum et fui, postulo mihi a vobis honorem debitum, et habitum hacterus integre conservari, ac de his de quibus prætaxatum est, revestiri. Conservet autem Deus apostolatum vestrum ad honorem suum et pacem Ecclesiæ suæ. x. ConHenrici I Anglorum regis ad Innocentium. queritur de Hugone archiepiscopo Rothomagensi quod obedientiam ababbatibus exigat. C (Ante annum 1137.) [Dom d'ACHERY, Spicilegium, edit. in fol., tom. III, p. 484.] INNOCENTIO, Dei gratia summo pontifici, Patri suo venerando, HENRICUS, eadem gratia rex Angliæ et dux Northmanniæ, salutem et debitam obedientiam. XI. Epistola Hugonis archiepiscopi Rothomagensis ad Attentius atque suppliciter rogo paternitatem vestram ut his et cæteris quæ contra honorem, et consuetudines, et dignitates regni mei, et ducatus mei spectare videritis, eo modo manum correctionis (Anno 1137.) [MARTENE, Ampl. Collect., IX, 1236.] Domino et Patri suo INNOCENTIO papæ, servus HUGO Rothomagensis sacerdos, obedientiæ debitum. De domino meo rege, non sine dolore memorando, piæ paternitati vestræ notificandum duximus, quia subita præventus ægritudine, nos, missis quam citissime legatis, ægritudinis suæ solatiis voluit interesse. Venimus ad ipsum, et cum ipso plenum mœroribus confecimus triduum, prout ei dicebamus ipse ore proprio sua fatebatur peccata, et manu propria pectus suum percutiebat, et malam volun Conqueror apud paternitatem vestram de Hugone archiepiscopo Rothomagensi, qui personam meam conturbavit, et ducatum meum Northmanniæ gravavit, et contra me, et dignitates, et statum ducatus mei a patre meo tab omnibus antecessoribus meis, et a me ipso usque ad novissimum discessum vastrum de Northmannia in pace habitos, et tempore beatissimorum Romanorum pontificum antecessorum vestrorum, et sanctorum Rothomagensium archi- D tatem dimittebat. Consilio Dei et nostro et episcoepiscoporum prædecessorum ejus, inconcusse illibateque possessos, vehementer et irreventer egit. In benedictionibus scilicet ct extortis professionum scriptis, extra ducatum menm, et provinciam suam, ab abbatibus meis Northmannie, me inconsulto, vobis in concilio querimoniis inde propositis, cum eos in pace dimiserim, quando novissime in regnum meum transfretavi, et ipsum archiepiscopum amicabiliter ad vos destinavi, porum emendationem vitæ suæ observaturum sese promittebat. Sub ista promissione pro nostro officio tertio eum et per tridum absolvimus. Crucem Domini adoravit, corpus et sanguinem Domini devote suscepit, eleemosynam suam disposuit ita dicendo: . Solvantur debita mea, reddantur liberationes et solidata quæ debeo; reliqua indigentibus distri huantur, Utinam sio fecissent qui thesauros ejus tenebant et tenent, Tandem illi auctoritatem de unctione infirmorum, quam Ecclesia a beato Jacobo apostolo suscepit, studio se proposuimus ; et ipsius pia petitione, oleo sanclo eum uximus, sic in pace quievit. Pacem det ei Deus, quia pacem dilexit. |
1 Comentario Las opiniones no están verificadas, pero Google revisa que no haya contenido falso y lo quita si lo identifica Escribir un comentario |