Imágenes de páginas
PDF
EPUB

992 März 15. Hildesheim. [Fälschung.]

11.

König Otto III. bestätigt dem Kloster Pfävers die Immunität. Unter den Intervenienten wird auch Bischof Hugo von Zeitz ge

[blocks in formation]

Vgl. auch Kehr, Die Urkunden Ottos III, S. 289, der eine echte Urkunde
Ottos als Vorlage der Fälschung annimmt.

Die Intervenientenreihe ist aus Ann. Quedl. (MG. SS. III, 69) oder einer ·
abgeleiteten Quelle entnommen.

993 Januar 27.

Dortmund.

12.

König Otto III. schenkt seinem Kämmerer Ermenold 6 Königshufen in Holzhausen.

Or: Naumburg DCA., Perg. Sig. impr. (= Otto III. 2, s. N. A. III,
S. 36; Posse, Kaisersiegel I, Taf. 9, 4); Frgt. Rückaufschr. (saec. XII):
traditio regis Heinrici (corr.: Ottonis, saec. XVII) de VI mansis camerario
suo Karulo (corr.: Ermenuldo, saec. XVII).
mansis in Holzhuson.

Cop. (saec. XVII): ebda., Akten tit. XIV, Nr. 22.
berg nach Or.): Dresden HStA. XIV, Bd. 57, f. 20.

(saec. XIII): de sex

(saec. XVII, Eylen

Gedruckt: Sagittarius in Feller monim. ined. S. 17, Nr. 2 (aus Or.).
Lepsius, Gesch. d. Bischöfe I, S. 179, Nr. 2. MG. DO. III, Nr. 113.
cf. Cod. dipl. Sax. reg. I, 1, Nr. 39. Stumpf Nr. 983. Dobenecker 1,
Nr. 555.

-

C. In nomine sanctae et individuae trinitatis. Otto divina favente clementia rex. Notum sit omnibus fidelibus nostris praesentibus scilicet atque futuris, quomodo nos ob peticionem et interventum fidelium nostrorum Willigisi videlicet Magontinae sedis venerabilis archiepiscopi ac Gisalharii Magadaburgensis | aecclesiae honorandi archipraesulis ac Hildibaldi Wormaciensis cleri memorabilis episcopi nec non Peranhardi ducis Ermenoldo camerario nostro1 dedimus sex mansos regales in villa Holzhuson dicta sitos et in comitatu Eckihardi comitis in Turingia iacentes atque eosdem mansos regales cum omnibus utensilibus ad eos rite pertinentibus in areis aedificiis terris cultis et incultis agris pratis campis pascuis viis et inviis exitibus et reditibus quaesitis et inquirendis cunctisque aliis appendiciis, quae dici possunt, ad integrum sibi in proprium tradidimus, ea videlicet ratione, ut idem iam dictus Ermenoldus liberam dehinc de praefata. proprietate sibi a nobis tradita faciendi quod velit potestatem habeat, sive eam tradere vel commutare seu vendere vel sibi magis retinere

voluerit. Et ut haec nostra donatio praesenti ac futuro tempore firma consistat, hoc praeceptum inde conscriptum nostroque sigillo signatum manu propria corroboravimus.

Signum domni Ottonies (M.) gloriosissimi regis

Hildibaldus episcopus et cancellarius vice Uuilligisi archiepiscopi recognovi (S. i.)

Data VI. kl. feb., anno dominicę incarnationis DCCCCXCIII., indictione VI., anno autem tertii Ottonis regnantis decimo: actum

Trotmannie.

a

b
n übergeschrieben gloriossimi: Or. c das erste i übergeschrieben.

1 Der kaiserliche Kämmerer Ermenold wurde bei dem Ueberfall und der Ermordung des Markgrafen Eckehard I. in Pöhlde am 30. April 1002 verwundet (Thietmar V, 6 ed. Kurze, MG. Schulausg. 1889. S. 110) und sturb am 9. Mai (Calend. Merseb., cf. Dümmler, N. Mitt. XI, S. 233 und 257).

995 März 31. Nymwegen.

13.

König Otto III. schenkt der Zeitzer Kirche den Gau Ponzowa mit Crossen.

-

Or.: Naumburg DCA.; Perg. Sig. impr. (= Otto III. 2; cf. N. A. III, S. 36; Posse, Kaisersiegel I, Tafel 9, 4), gut erhalten. Rückaufschr. (saec. XII): Traditio Ponzowe. secundum. (saec. XIV): Quod Otto imperator in proprium dedit ecclesie Cicensi quandam provinciam dictam Pozowe cum castro Crozsena et aliis utensilibus suis, videlicet areis etc.

Abschrift Schöttgens: Halle Bibl. Pon. Hist. 16, f. 121.

Gedruckt: Lepsius, Gesch. d. Bischöfe I, S. 180, Nr. 3 MG. DO. III,
Nr. 163. cf. Stumpf Nr. 1036. Dobenecker I, Nr. 572.

[ocr errors]

Die Grenzbeschreibung von Crossen ist in gleichzeitiger Bücherschrift hinzugefügt.

C. In nomine sanctae et individuae trinitatis. Otto divina favente clementia rex. Si piis petitionibus sacerdotum, quas pro ecclesiis sibi commissis auribus nostris infuderint, pium praebuerimus auditum, hoc procul dubio et at presentis nostri regni statum et ad aeternę beatitudinis premium nobis profuturum fore credimus. Quapropter omnium fidelium nostrorum tam presentium quam | et futurorum noverit sollers industria, quomodo nos ob petitionem et interventum fidelium nostrorum, Hildibaldi scilicet venerabilis episcopi ac Hattonis sancti Uuldensis monasterii egregii provisoris, necnon ob frequens et infatigabile servitium Hugonis episcopi dedimus ad monasterium sancti Petri principis apostolorum, in cuius honore ipse episcopatus in loco Zitizi dicto constructus est, provinciam quandam Ponzouua dictam atque eandem provinciam cum Crozna et aliis utensilibus suis, hoc

est areis edificiis terris cultis et incultis agris pratis campis pascuis silvis venationibus aquis aquarumque decursibus piscationibus molendinis, viis et inviis, exitibus et reditibus, quesitis et inquirendis, in mancipiis utriusque sexus cunctisque aliis appendiciis, que adhuc dici aut nominari possunt, eidem iam prescripto monasterio in proprium tradidimus ob remedium anime nostre parentumque nostrorum, ea videlicet ratione, ut idem iam praedictus episcopus Hugo suique successores liberam dehinc habeant potestatem tenendi es bene ́disponendi. Et ut haec nostrae dominationis auctoritas nunc et in futuro firma permaneat, hoc praeceptum inde conscriptum sigilli nostri impressione signare iussimus manuque propria ut infra videtur corroboravimus.

Signum domni Ottonis (M.) gloriosissimi regis.

Hildibaldus episcopus et cancellarius vice Uuilligisi archiepiscopie recognovi (S. i.)

Data II. kl. april., anno dom[inicae] incarnationis DCCCCXCV, indictione VIII, anno autem tertii Ottonis regnantis XII., actum Niumago, feliciter amen.

Determinatio Crozne est usque ad Wazanzesbrucko, inde usque ad Caminamgoram, sicut semita ducit de Wazanzesbruck con usque ad Caminamgoram, et inde sicut eadem semita ducit usque ad fagum, qui dicitur priezta bucki, et inde sicut silva abiegna et terra plana; deinde usque ad cumulum, qui dicitur Nepochoyno; item de Wazanzesbruckon per viam Tieoderici usque ad locum, qui dicitur Clobuc, et sic per eandem viam usque locum, qui dicitur Wizzeshoc; et inde per eandem viam usque lucum, qui dicitur Lom; et de eadem via versus austrum universa sunt ecclesię usque ad terminum Gera.

[blocks in formation]

1 Hildebald, Bischof von Worms 979-998; Kanzler unter Otto II. und III, cgl. Bresslau, Handbuch d. Urk.-Lehre 12, S. 467/9. 2 Abt Hatto III von Fulda; cf. Dronke, Cod, dipl. Fuld. Nr. 725 und 726; Dobenecker 1. c. Hugo II. von Zeitz 991-1002.

[ocr errors]

Bischof

1004 März 5. Wallhausen,

14.

König Heinrich II. stellt das Bistum Merseburg wieder her und gibt ihm mehrere teils vom Zeitzer, teils vom Meissner Bischof bisher besessene Ortschaften zurück.

Merseburg, DCA., Chartul. magn. f. 102 (saec. XV).

[ocr errors]

Gedruckt: Lepsius Nr. 5, nach J. S. Strauss, Positiones historicae de Rudolfo
Suevico anti-caesare. 1728, S. 29 f. Cod, dipl. Sax. reg. I, 1, Nr. 57 und
II, 1, 23, Nr. 17. MG. Dipl. Heinr. II, Nr. 65. Kehr, UB, d. Hochst.
Merseburg I, Nr. 32.
(auch III, S. 489).

cf. Stumpf Nr. 1374. Dobenecker I, Nr. 605.

Reg. arch. Magd. I, Nr. 481

Ueber die Wiederherstellung des Bistums Merseburg vgl. die Urkk.-Gruppe
Kehr 1. c. I, Nr. 29-33; auch: Thietmar V, 44 (26) und VI, 1. Fosse,
Cod. dipl. Sax. reg. I, 1, Einl. S. 180 f.; v. Pflugk-Harttung in Forsch.
z. d. Gesch, XXV, 169 ff.; Uhlirz, Gesch. d. Erzbist. Magd. S. 117.

In nomine sancte et individue trinitatis. Heinricus divina favente clemencia rex. Notum habeat [catholica] tocius orbis terrarum ecclesia et precipue tam presens fidelium nostrorum industria quam eorum ex toto posteritas futura, qualiter pia in deum magni Ottonis imperatoris sollercia sanctam Merseburgensis ecclesie sedem episcopii nomine in honorem sancti Johannis baptiste sanctorumque Christi martirum Laurencii ac Romani ex voti debito primitus ornavit, ordinatoque ibi pastore pervigili Bosone facultatibus et sumptibus necessariis locum pro tempore sublimavit, additis suo debitis servicio tam reditibus quam prediis, ut que hic cum benedictione sibi temporaliter minuens spargeret, eterna coram deo lucrificacione recolligens meteret. Quibus de medio decedentibus et Gisillario episcopo succedente honorabile illud episcopii caput et nomen in abbaciam flebiliter commutatum in archiepiscopii Magdeburgensis servicium quorundam, ut ita dicamus, inconsiderata religio usque ad nostra tempora transmigravit. Nos itaque divino, ut credimus, instinctu una cum dilectissima nobis coniuge et regnorum consorte Cunigunda prefatam sedem reparare volentes, mortuo Gisilhario episcopo votum effectu complevimus, institutoque ibidem venerabili de nostra capella presule Wipperto omnia, que quolibet modo ab antecessoribus nostris regibus et imperatoribus ibidem quondam tradita vel preceptorum scriptis commendata aut aliquo modo fuerant inde abalienata, recollegimus et sancte sedi illi per hoc regie maiestatis insigne confirmavimus. Unde vero et partem parrochie atque decimacionem civitatum, que Trebeni et Tuchamuzi1 vocantur, ab venerabili episcopo Cicicensis ecclesie Hildiwardo cum tribus villis loco sibi competenti collocatis et sub uno vocabulo Crozuva 2 vocatis sua voluntate redimentes Merseburgensi ecclesie restituimus. Preter hec eciam duas villas in pago Schutizi et prius in episcopatu Merseburgensi sitas nomine Wissepuchg et Lostataua 3, quas predicte destructor ecclesie Gisilherus sine concambio ac regalibus preceptis Wolcoldo1 Misnensis ecclesie episcopo sponte sua inpotens concessit, regali iure nostro et potestate ad integrum Merseburgensi ecclesie suisque rectoribus cunctis remota omni molestia reddimus. Et ut hec nostra renovacio et confirmacio stabilis et inconvulsa permaneat, hanc nostri precepti paginam manu propria roboratam sigillo nostro inprimi iussimus.

Signum domini Heinrici regis per Christum invictissimi.

Egilbertus cancellarius vice Willigisi archicapellani recognovi. Data III. non. marcii, indictione I., anno incarnacionis domini MIIII, anno vero domni Heinrici secundi regnantis II, actum Walehusen.

Nach Lepsius Treben (Trebani, vorhanden noch die Trebenkirche) bei Dehlitz a. d. Saale und Taucha am Rippach; letzteres zweifelhaft, da sonst stets Tuchin

2

genannt; vgl. auch Posse, Cod. dipl. Sax. reg. I, 1, Einl. S. 181: Küstermann, N. Mitt. XVII, 355; Kehr 1. c. und Dobenecker, der Tuchamuzi trotz der auffälligen Form mit Tuucha identifiziert; s. aber auch MG. Dipl. III. Register. Groitzschen, Kreis Weissenfels; vgl. die folgende Nummer. Beide Orte nennt auch Thietmar III, 16 (9). Wissepuchg (-puig: Thietmar) ist unbekannt, weder das von Lepsius vorgeschlagene Oberwiesa (ö. Chemnitz) noch Wiesenburg a. d. Mulde (sö. von Zwickau; vgl MG. SS. III, 764, Anm. 44) können in Frage kommen; gegen Wechselburg 8. Posse l. c. S. 176, N. 72 u. Arch. f. sächs. Gesch. N. F. 4, 152, Lostataua ist nach Lepsius Vorgang wohl als Lastau a, d. Mulde (oberhalb Colditz) anzusehen. • Folkold, Bischof von Meissen, 972 - 992.

1004 März 5, Gebesee.

15.

König Heinrich II. schenkt der Zeitzer Kirche als Entschädigung für die Rückgabe eines Teils des früheren Sprengels an das wiederhergestellte Bistum Merseburg die Dörfer Kretzschau, Greifen und Groitzchen.

Or.: Naumburg DCA.; Perg. Sig. imp. (= Heinrich II. 2, cf. N. A. III,
S. 42: Posse, Kaisersiegel I, Tafel 11, 2), gut erhalten. Rückaufschr.:
(saec. XII): Traditio Chrozouua; (saec. XV): Tradicio trium villarum per
Henr. imperatorem in territorio Tuchern sitas (so!).

Gedruckt: Lepsius I, S. 184, Nr. 4. Kehr, UB. d. Hochst. Merseburg I, Nr. 33. MG. DH. II, Nr. 66. Cd. dipl. Sax. reg. I, 1, 283, Nr. 58 (unvollständig) Vgl. Dobenecker I, Nr. 606.

Stumpf Nr. 1375.

Ueber Verfasser und Schreiber vgl. Vorbemerkung zu MG. DH. II, Nr. 63; über die Datierung: N. A. XX, S. 137; auch Ficker, Beitr. z. Urk.-Lehre II, S. 275 f.

C. In nomine sanctae et individuae trinitatis. Heinricus divina favente clementia rex. Notum sit omnibus fidelibus nostris presentibus scilicet et futuris, qualiter nos una cum dilectissima nobis coniuge. et regnorum consorte Cunigunda divino ut credimus instinctu reparare et priori honoris loco restituere volentes sanctam Merseburgensis episcopii sedem, quam nostra tempora de tanta nominis dignitate in abbatiae pauperis humilitatem deiectam negligenter invenerunt, instituto ibidem venerabili presule Uuibberto1 et recollectis undique, que per nostros antecessores ibi collata sunt, omnibus | additisque ex nostro, prout oportunitas dictaverat, sumptibus et prędiis, ne quid tanti loci reverentiae minus esset, a venerabili Citicensis aecclesiae pontifice Hildiuuardo partem quandam parochiae quondam suae in presentia sanctorum nostrae fidelitatis patrum et principum impetravimus, pro suo compendio sibi pręceptaria lege reddentes et vice concambii propter perpetuam gestorum stabilitatem tradentes tres nostri iuris villas in teritorio Tucherin sitas, id est Chróziuua, Gribna et Gródiscâni2, cum omnibus pertinentiis mancipiis utriusque sexus areis aedificiis terris cultis et incultis pratis pascuis silvis venationibus aquis aquarumque decursibus molendinis piscationibus viis et inviis exitibus et reditibus

« AnteriorContinuar »