[ARCHBISHOP LANFRANC TO MARGARET QUEEN OF SCOTLAND.]

quem tunc temporis Rex habebat pro oppido. [ap. Opp. Sym. Dun., I. 258, ed. Hinde, from Fordun.]

THEODERIC, Vita S. Margaret. Reginæ, § IV.—Nobilem ibi [ubi nuptiæ celebratæ fuerant] ecclesiam in Sanctæ Trinitatis [Margareta] ædificavit honorem, ob animæ videlicet Regis et suæ redemptionem, atque ad obtinendam suæ soboli vitæ præsentis et futuræ prosperitatem. Quam ecclesiam diversa ornamentorum specie decoravit; inter quæ, ad ipsum sacrosanctum altaris ministerium, non pauca ex solido ac puro auro vasa fuisse noscuntur. ...... Crucem quoque, incomparabilis pretii, imaginem Salvatoris habentem, quam auro purissimo et argento interlucentibus gemmis vestiri fecerat, ibidem collocavit. [1b. 238, 239.1

a The foundation charter by Malcolm, in Chartul. of Dumfermlyne, p. 417 (from the Advocates' Libr.), is apocryphal : see Cosmo Innes, Pref. to that Chartulary, pp. xx., xxi. Either at first or under King David (Fordun, V. 48), Benedictine monks were introduced there. If at the former date, they were the first Benedictines in Scotland; but the latter date seems the more likely. See Grub, I. 190.

Every King of Scotland, from Kenneth Mac Alpin, except Constantine, A.D. 952 (buried at S. Andrew's, where he was abbat), Culen, and Kenneth Mac Malcolm,-down to Malcolm Canmore, was buried at Hy (Chron. Pict. &c., Skene, 151, 174, 204-209, 301).

Malcolm Canmore was buried at Tynemouth according to Sim. Dun. (Twysd. 218) and the later Chronicles (ib. 206, 302), but at Hy according to an earlier one (ib. 175). He was really buried at Tynemouth, and his body afterwards removed by King Alexander his son to Dunfermlin (Fordun, V. 25). Donald, son of Duncan, was buried at Dunkeld, but his bones were translated to Hy afterwards (Skene, 175). Edgar, Alexander I., David, Malcolm IV., were buried at Dunfermlin (ib. 175, 209); as had been also Queen Margaret: William at Arbroath, Alexander II. at Melrose. The Pictish King Bruide was buried at Hy (Skene, 409).

A.D. 1070 x 1089. Lanfranc Archbishop of Canterbury to Margaret Queen of Scotland.

although un

worthy.

LANFRANCUS INDIGNUS SANCTÆ CANTUARIENSIS ECCLESIÆ ANTIStes, gloriosa Scotorum Regina Margareta], salutem et benedictionem. Will be her Explicare non potest epistolaris brevitas quanta cor spiritual father, meum lætitia perfudisti, lectis litteris tuis quas mihi, Deo amabilis Regina, misisti. O quanta jucunditate verba profluunt quæ Divino Spiritu inspirata procedunt! Credo enim non a te, sed per te dicta esse quæ scripseras. Revera per os tuum locutus est Ille Qui discipulis Suis ait, “Discite a Me quia mitis sum et humilis corde." De hac Christi disciplina processit, quod regali stirpe progenita, regaliter educata, nobili Regi nobiliter copulata, me hominem extraneum, vilem, ignobilem, peccatis involutum, in patrem elegis, teque mihi in filiam spiritualiter habendam precaris. Non sum quod petas, sed sim quia putas. Ne decepta remaneas, ora pro me ut sim dignus pater orare Dominum et exaudiri pro te.

[COUNCILS OF QUEEN MARGARET.]

tionum et benefactorum sit inter nos commune commercium. Parva quidem tribuo, sed multo majora me recepturum esse confido. De tunc igitur sim pater tuus, et tu mea filia esto.

win and two

others.

Has sent to her Mitto glorioso viro tuo et tibi, carissimum fratrem brother Golde- nostrum dominum Goldewinum, secundum petitionem tuam; alios quoque duos fratres, quia quod de servitio Dei et vestro fieri oportet, solus ipse per se explere non posset. Et rogo, multumque rogo, quatinus quod pro Deo et pro animabus vestris cœpistis, instanter et efficaciter perficere studeatis; et si possetis aut velitis opus vestrum per alios adimplere, multo desiderio vellemus hos fratres nostros ad nos redire, quia valde in officiis suis necessarii erant æcclesiæ nostræ. Fiat tamen voluntas vestra, et per omnia desideramus obedire vobis. [Scala Chronica, ed. Stevenson, Edinb. 1836, Notes, &c. p. 222, from MS. Cotton (probably Nero A. VII.); Epist. 61, ed. Migne.]

A.D. 1070 x 1089. Councils under King Malcolm III. and Queen
Margaret, to reform abuses in the Scottish Church.

THEODERIC, V. S. Margaret., cc. 8, sq.-Cum enim contra rectæ fidei regulam et sanctam universalis Ecclesiæ consuetudinem multa in gente illa fieri [Margareta] perspexisset, crebra concilia statuit, ut quoquo modo valeret, ad veritatis viam errantes, Christo donante, reduceret. Quorum conciliorum illud cæteris principalius esse constat, in quo sola cum paucissimis suorum contra perversæ consuetudinis assertores "gladio Spiritus, quod est verbum Dei," triduo dimicabat. Crederes alteram ibi Helenam residere, quia, sicut illa quondam Scripturarum sententiis Judæos, similiter nunc et hæc Regina convicerat erroneos. Sed in hoc conflictu Rex ipse adjutor et [ei?] præcipuus residebat, quodcunque in hac causa illa jussisset dicere paratissimus et facere. Qui quoniam perfecte Anglorum linguam æque ac propriam noverat, vigilantissimus in hoc concilio utriusque partis interpres extiterat.

Lent.

1. Beginning of Igitur regina, præfatione præmissa, ut qui cum Catholica Ecclesia in una fide uni Deo servirent, ab eadem Ecclesia novis quibusdam et peregrinis institutionibus discrepare non deberent, primum proposuit Quadragesimale Jejunium legitime non observare, quia hoc non cum sancta ubique Ecclesia [a feria quartaa] in Capite Jejunii [sed sequenti septimana] feria secunda, consueverant inchoare. Contra illi, Jejunium, inquiunt,

[COUNCILS OF QUEEN MARGARET.]

quod agimus, Evangelica auctoritate, quæ Christi narrat jejunium, per sex ebdomadas observamus. At illa, Longe, ait, in hoc Evangelio discordatis: legitur enim ibi Dominum quadraginta diebus jejunasse, quod manifestum est vos non facere. Nam cum per sex ebdomadas sex Dominici dies a jejunio abstrahuntur, triginta tantum et sex dies ad jejunandum remanere noscuntur. Non ergo Evangelica auctoritate quadraginta, sed triginta et sex dierum constat vos observare jejunium. Restat itaque, ut quatuor diebus ante Quadragesimæ initium jejunare nobiscum incipiatis, si Dominico exemplo quadraginta dierum numero abstinentiam observare volueritis: alioquin contra ipsius Domini auctoritatem et totius sanctæ Ecclesiæ vos soli repugnabitis traditionem. Hac illi perspicua veritatis oratione convicti, deinceps, sicut sancta ubique solet Ecclesia, sacrorum jejuniorum cœperunt inchoare solemnia.

tion of the Holy

Eucharist

2. Non-celebra- Aliud quoque proponens, regina jussit, ut ostenderent, ratione die sancto Pascha secundum morem sanctæ qua upon Easter Day. et Apostolicæ Ecclesiæ sacramenta Corporis et Sanguinis Christi sumere negligerent. Respondentes illi, Apostolus, inquiunt, de his loquens ait, "Qui manducat et bibit indigne, judicium sibi manducat et bibit." Unde quia nos peccatores recognoscimus, ne judicium nobis manducemus et bibamus, ad illud mysterium accedere formidamus. Quibus regina, Quid igitur? inquit, Omnes, qui peccatores sunt, sacrosanctum mysterium non gustabunt? Nemo ergo illud sumere debet, quia "nemo sine sorde peccati, nec infans cujus est unius diei vita super terram b." Si autem nemo illud percipere debet, cur Domino dicente clamat Evangelium, "Nisi manducaveritis Carnem Filii Hominis, et biberitis Ejus Sanguinem, non habebitis vitam in vobis." Sed plane sententiam, quam de Apostolo profertis, secundum patrum intellectum aliter necesse est intelligatis. Non enim omnes peccatores sacramenta salutis "indigne" sumere deputat. Cum enim dixisset, "Judicium sibi manducat et bibit,” addidit, "Non dejudicans Corpus Domini," hoc est, non separans illud in fide ab escis corporalibus, judicium sibi manducat et bibit. Sed et ille, qui absque confessione et pænitentia cum suorum inquinamentis scelerum ad sacra mysteria accedere præsumpserit, ille, inquam, judicium sibi manducat et bibit. At nos, qui, multis ante diebus, facta peccatorum confessione, poenitentia castigamur, jejuniis attenuamur, eleemosynis et lacrymis a peccatorum sordibus abluimur, in die Resurrectionis Dominicæ ad Ejus mensam in Catholica fide acce

[COUNCILS OF QUEEN MARGARET.]

dentes, Carnem et Sanguinem Agni immaculati Jhesu Christi, non ad judicium, sed ad peccatorum sumimus remissionem, et salutarem percipiendæ beatitudinis æternæ præparationem. His ab ea perceptis, respondere nihil potuerunt, atque agnita deinceps Ecclesiæ instituta in mysterii salutaris perceptione observaverunt.

3. Barbarous

Mass.

4. Labour

on

Præterea in aliquibus locis Scottorum quidam fuerunt, customs in the qui contra totius Ecclesiæ consuetudinem, nescio quo ritu barbaro, missas celebrare consueverant; quod regina, zelo Dei accensa, ita destruere atque annihilare studuit, ut deinceps qui tale quid præsumeret, nemo in tota Scottorum gente appareret. Solebant quoque neglecta Dominicorum dierum reverthe Lord's Day. entia ita illis sicut et aliis diebus quibusque terreni operis insistere laboribus; quod non licere ratione pariter et auctoritate ipsa ostendebat. Dominicum, inquit, diem propter Dominicam, quæ in eo facta est, resurrectionem, in veneratione habemus, ut in eo servilia opera jam non faciamus, in quo nos a servitute diaboli redemptos novimus. Hoc etiam B. Papa Gregorius affirmans dicit: "Dominico die a labore terreno cessandum est, atque omnimodo orationibus insistendum, ut, si quid negligentiæ per sex dies agitur, per diem Resurrectionis Dominicæ precibus expietur.' Idem quoque Pater Gregorius quendam propter opus terrenum, quod die Dominico fecerat, districta increpatione feriens, eos, quorum hoc consiliis egerat, duobus mensibus excommunicatos esse decrevit. His sapientis reginæ rationibus contraire non valentes, ita postmodum reverentiam Dominicorum dierum ejus instantia observarunt, ut nec onera quælibet his diebus quisquam portare, nec alius alium ad hoc auderet compellere.

5. Marriage with stepmothers and with brothers' widows.

Illicita etiam novercarum conjugia, similiter et uxorem fratris defuncti fratrem superstitem ducere, quæ ibi antea fiebant, nimis ostendit execranda, et a fidelibus velut ipsam mortem devitanda.

6. Divers other abuses.

Multa quoque alia, quæ contra fidei regulam et ecclesiasticarum observationum instituta inoleverant, ipsa in eodem concilio damnare et de regni sui finibus curavit proturbare. Universa enim quæ præposuerat, ita sanctæ Scripturæ testimoniis atque sanctorum patrum corroboravit sententiis, ut contra hæc nil omnino respondere valerent; quin potius deposita pertinacia, rationi acquiescentes, universa libenter implenda susciperent. [ed. Hodgson Hinde, in Append. III. ad Opp. Sym. Dun., I. 243-245; also in Pinkerton,

[YORK CLAIM OF SUPREMACY.]

VV. SS. Scot., and quotations in Robertson, Stat. Eccl. Scot.; W., IV. 791, 792, from MS. Cotton, Tiberius D. III. no. 45: also in Actt. SS. Jun., II. 330c.]

a Hinde leaves this blank, and reads scilicet

for sed sequenti.

b Job xiv. 4, 5. LXX.

e See Robertson, Stat. Eccl. Scot., Pref. pp.

xxii-xxiv. note. That the author was not Turgot, afterwards Bishop, see Pref. to Hinde's Sym. Dunelm.

A.D. 1070 x 1093. Hy restored by Queen Margaret.

ORDERIC. VITALIS, Hist. Eccl. lib. VIII.—Huense cœnobium, quod servus Christi Columba tempore Brudei Regis Pictorum filii Meilocon construxerat, sed tempestate præliorum cum longa vetustate dirutum fuerat, fidelis regina reædificavit, datisque sumptibus idoneis ad opus Domini monachis, reparavit. [vol. III. pp. 398, 399, ed. Le Prevost.] A.D. 1070 x 1093. Hermits in Scotland in the time of Queen Margaret.

THEOD., V. S. Margar. Regin., § ix.-Quo tempore in regno Scottorum plurimi, per diversa loca separatis inclusi cellulis, per magnam vitæ districtionem, in carne, non secundum carnem, vivebant : angelicam enim in terris conversationem ducebant. In his regina. [Margareta] Christum venerari, diligere, suoque crebrius adventu et alloquio visitare, atque illorum se precibus satagebat commendare. Et cum non impetrare posset, ut ab ea terrenum aliquid vellent accipere, petebat obnoxius, ut ei aliquid eleemosynæ vel misericordiæ faciendum dignarentur præcipere. Nec mora: quicquid illorum voluntatis erat, devota implevit, vel pauperes ab egestate recreando, vel quosque afflictos a miseriis quibus oppressi fuerant relevando. [ed. Hinde, 247.]

A.D. 1072. Compact between Lanfranc and Archbishop Thomas I. of York, at the Council of Windsor, assigning to York the primacy over Scotlanda, among other provisions.

***Subjectionem vero Dunelmensis, hoc est, Lindisfarnensis Episcopi, atque omnium regionum a terminis Lichifeldensis Episcopi, et Humbræ magni fluvii, usque ad extremos Scotiæ fines; et quicquid ex hac parte prædicti fluminis ad parochiam Eboracensis Ecclesiæ jure competit, Cantuariensis Metropolitanus Eboracensi Archiepiscopo ejusque successoribus inperpetuum obtinere concessit, &c. [W., I. 325: also from W. Malm., G. P. A., lib. I., in W., IV. 786; see the entire record below in its place.]