[RETIREMENT OF EADMER FROM THE SEE OF S. ANDREW's.]

disponebat, virgam pastoralem de super altare quasi de manu Domini susciperet, et ita in toto regno curæ animarum omnium pro posse deinceps intenderet. Post hæc ad Ecclesiam Sancti Andreæ venit, et occurrente ei Regina, susceptus a scholasticis et plebe, Pontificis loco successit. [ed. Selden, p. 132.]

a The date here given agrees with Eadmer himself. His stay at Canterbury, after his return, and before his letter (given below) of A.D. 1122, lasted "a year and a half." And Prince William's death by shipwreck, A.D.

1120, happened while Eadmer was in Scotland. (Eadmer, ib.).

b For the "scholastici," or scolocs, see Robertson, in the Spalding Miscellany, V. 73.

A.D. 1120. Henry I. King of England (at the urgency of Thurstin Archbishop of York) to Ralph of Canterbury, and (thrice) to Alexander King of the Scots.

Mentioned by EADMER, Hist. Nov. V.-Inter hæc eousque Thurstanus Eboracensis in transmarinis partibus morabatur, ut supra memorato negotio suo viriliter insudans, ad hoc etiam Regem Anglorum provocavit, quatenus et Pontifici Cantuariorum semel et Regi Scottorum ter scriptis mandavit, ne aut ille electum Sancti Andreæ consecraret, aut iste ulla ratione sacrari permitteret. [ed. Selden, p. 132.]

A.D. 1120. Alexander King of the Scots to Ralph Archbishop

Eadmer will not

customs and

of

of Canterbury.

EADMER, Hist. Nov. V.-ALEXANDER, DEI GRATIA Rex comply with the SCOTORUM, Radulpho Archiepiscopo Cantuariensi, in lpso, ways the Qui vita est, semper vivere. Immensæ bonitati vestræ Scots, and in- petitioni meæ condescendenti, personam in præsulatu sists upon returning to Can- Sancti Andreæ sublimandam mihi mittendo, animi mei terbury. affectus benevolens, et ut justum est obnoxius, innumerabiles gratias reddit. Sed persona in episcopatu posita, consuetudinibus terræ moribusque hominum, ut res et tempus exigebat, et ut justum et necessarium esset, condescendere noluit. Ipsa vero tandem persona in præsentia quorundam Episcoporum et Comitum proborumque terræ meæ virorum me requisivit, ut ei licentiam recedendi et de fidelitate quam mihi fecerat libertatem concederem, cum nullo modo remanere vellet, nisi eum in captione detinerem. Hæc audiens, ei his verbis respondi, quod, si aliquas dictis vel factis injurias ei a me illatas, et quod in aliquibus quæ ei facere debuissem me defecisse, demonstraret, pro Dei amore et meo honore libentissime præsto essem emendare. Ad hæc in præsentia omnium astantium

[RETIREMENT OF EADMER FROM THE SEE OF S. ANDREW's.]

dixit, quod nullas dictis aut factis ei injurias injeceram, nec unquam in aliqua re quam ei facere debuissem defeceram. Præterea egomet et Episcopi et consules aliique terræ meæ probi homines ibi astantes, reverentiæ obedientiam, in quibuscunque justum esset, magna animi benignitate obtulimus; et pro penuria honestæ exhibitionis reverentiæ non esse necesse ei præsulatum relinquere, cum magna admonitione retulimus; ut etiam remaneret, donec Regi Angliæ et vobis nunciassem, ut amborum consilio frui possem, obnixe rogavimus. His auditis, mihi respondit, quod nullo modo remaneret, nisi eum in captione detinerem; se enim nec utilem nec idoneum in præsulatus regimine sciebat, et si remaneret, detrimentum animæ suæ et aliorum imminere videbat. Communi tandem consilio nolui eum vi retinere; petitioni suæ quamvis invitus adquievi; et Episcopatum reddidit, et fœdus amicitiæ inter me et ipsum osculo confirmavit. Et hæc est rei veritas, quam literis vobis declarare volui, ne, si aliud ad aures vestras perveniret, crederetis. Sciat denique bonitas vestra, quod vobis penitus ut amicus fidelis obnoxius esse cupio, et consilio vestro, vestræ etiam dilectioni, subdi desidero. Ut domino Eadmero honorem exhibeas, obnixe postulo. Vale. [ed. Selden, p. 134; W., I. 395, 396.]

...

For the history of the quarrel, see Eadmer himself (ib.). It was briefly as follows. Upon Eadmer's wish to go to Canterbury, Alexander informed him that he was "penitus absolutum ab Ecclesia Cantuariensi, seque in vita sua consensum non præbiturum ut Episcopus Scotia subderetur Pontifici Cantuariorum ; ' repeating the same thing still more strongly upon a repetition of the request. Eadmer thereupon consulted John Bishop of Glasgow and two Canterbury monks of his own company, who, professedly as their own counsel, but really after consultation with Alexander, advised him that he must either make up his mind to adopt the "usus Scotorum," or give

up altogether; and that if he chose the latter, he must return the ring which it appears he had really received from the king, and the pastoral staff which he had taken from the altar. He preferred the second of the two courses, returned the ring to Alexander and the staff to the altar,-declared that he acquiesced in resigning the entire bishopric, “quia vis mihi infertur," and "ea conditione ut eum tempore Alexandri Regis non reclamem, nisi Pontifex [i.e. Ralph of Canterbury] et conventus Cantuariorum et Rex Anglorum aliud mihi super his consilium dederint,"-and returned to Canterbury.

A.D. 1120. Ralph Archbishop of Canterbury to Alexander King of the

Your letter and

ments do not

agree.

Scots.

EADMER, Hist. Nov. V.—Alexandro illustri Regi Scotorum, Eadmer's state- FRATER RADULPHUS CANTUARIENSIS ECCLESIÆ MINISTER, We will sic regnare in regno terreno, ut cum Christo regnare discuss the busi- possit in cælo. Gratias, quas possumus, venerabilis you shall come domine, sublimitati vestræ referimus pro dilectionis et to England. honoris munere, quod erga parvitatem nostram, nunciis et literis referentibus, vos habere dignoscimus. In quo vos

ness whenever

[RETIREMENT OF EADMER FROM THE SEE OF S. ANDREW's.] proculdubio nos pro posse semper devotos habebitis, et si quid in vita nostra, Domino largiente, fructuosum inveniatur, vestrum esse secure sciatis. Gratias etiam ex bona voluntate vobis persolvimus pro susceptione charissimi filii nostri, Eadmeri videlicet electi Episcopi vestri, quem secundum petitionem vestram vobis transmissum honorifice tractastis. Quem nos etiam ad partes nostras redeuntem, prout decuit tantam personam, officiose suscipientes, in adventu ipsius non mediocriter lætati sumus. Cumque secretius postea inter nos sermo versaretur, audivimus eum aliqua a sensu literarum vestrarum, quas prius audieramus, diversa sentire, nec omnibus antea auditis ex toto assensum præbere. Nunc itaque, quoniam in scriptis vestris aliud legimus, et aliud ab ipso fratre percepimus, consilio nobis est, ut eundem filium nostrum apud nos retineamus, quousque, Domino ducente, in Angliam veniatis; nisi forte aliquid aliud, quod nobis faciendum sit, antea mandaveritis. Cum autem, Deo donante, vobis præsentialiter loqui et rerum causas hinc inde audire poterimus, si vita et doctrina hujus amici nostri vobis et patriæ vestræ utilis esse videtur, injuncta sibi obedientia ad electionis suæ locum, si eum suscipere vultis, redire poterit. Si vero in conspectu vestro aliud placitum fuerit, nos eum, ut virum in lege Domini multipliciter instructum et omni bono operi aptum, cum magno gaudio retinebimus; et sic spem bonam in misericordia Dei habentes, ejus reditum fructuosum habebimus. Vale. [ed. Selden, pp. 134, 135; W., I. 396.)

A.D. 1120. Letter of Nicolas Prior of Worcester to Eadmer on the primacy of the See of York in Scotland.

Conciliate favour

Electo per Dei gratiam in Sancti Andrea Cathedram Domino by hospitality. Edmero, SUUS NICOLAUS, ex adversis ad jocunditatem prosperis successibus tendere æternam. In adversis, quæ te pati commemoras, patientia maxime necessaria est, deinde prudentia et industria ad evincendam gentis barbariem; quam nullo ingenio citius tuis moribus quam largitate dapsilitatis conciliare potes. Unde et beatus Petrus Apostolus in instructionem Sancti Clementis, quem sibi successorem statuit, inter cætera taliter admonuit: "Caritatis recipiendæ et habendæ maximum erit fomentum, si frequenter inter vos communem cibum mensamque faciatis." Et post pauca: "Propter quod communes facite cibos vestros cum iis, qui secundum Deum fratres sunt. Per hæc enim præcipue caritas comparatur." Nec mirum, si barbaries

[NICOLAS PRIOR OF WORCESTER TO EADMER.]

indomita alicujus gentis his officiis emollita ad moralitatem flectitur civilem; cum et ferocissimæ rationisque expertes feræ alimoniis humanisque attractibus delinitæ mansuescunt in tantum, ut hominum magis quam consodalium affectent belluarum societatem. Quapropter, ut amicus de amico sollicitus, suggero, suadeo, admoneo te ut carissimum, quatinus supra vires etiam tuas dapsilitate et munerum largitate affectum omnium tibi comparare studeas; quia talibus officiis quam maxime effera corda gentisque indomita barbariem ad tui amorem et sanam doctrinam ecclesiasticamque disciplinam suscipiendam emollire prævales. De his jam satis.

York has no

over Scotland.

De Eboracensis autem Ecclesiæ primatu super Scotos, shadow of claim unde interrogasti, nulla est auctoritas, nulla ratio vel exemplum patet, quod hoc astruat. Quippe cum Eboracensis Ecclesia fidem et doctrinam Christianitatis, necnon et Pontificum consecrationem, a Scottis sæpenumero mutuaverit; Scotti vero ab ipsa nunquam, præter quod in Thurgodum actum est. Nam postquam Eboracenses, a fide apostatantes, primum Pontificem suum Paulinum a Cantia eis ordinatum expulerunt; Sanctus Aidanus, Scottus et a Scottis destinatus et ordinatus, fidem Christi fideique sacramenta toti Northimbriæ strenuus invexit. Deinde ejus successores Eboracensis Ecclesiæ præsules usque ad quartum omnes a Scottis ordinati, imbuti, et illi Ecclesiæ destinati sunt. Unus etiam ex eis propter suam indiscretionem inutilis illi Ecclesiæ judicatus, ab ipsis Scottis depositus est. His omnibus Sanctus Beda attestatur in Historia Anglorum. Præsulem vero seu doctorem aliquem Scottis destinatum vel ordinatum ab Eboraca nulla docet historia, nec etiam fabula, præter supradictum Thurgod. Cesset ergo Eboracensis Ecclesia Primatum Scottiæ sibi vendicando appetere; quam si haberet,-cum Præsul Sancti Andreæ summus Pontifex Scottorum appelletur, summus vero non est nisi qui super alios est, qui autem super alios Episcopos est, quid nisi Archiepiscopus est? licet barbaries gentis pallii honorem ignoret,—si inquam super hunc, qui summus vocatur Pontifex suæ gentis, prælationem haberet Præsul Eboracæ; jam non tantum Metropolitanus, immo Primas esset alterius etiam regni: quod nusquam legitur. De Eboracensis Ecclesiæ suffraganeis quid ad vos? Alias sibi quærat, non de vobis. Quod si tot invenire, quot se æstimat habere debuisse, non valet; sibi imputet; non aliena invadere attemptet. Suæ quidem negligentiæ ascribitur, immo et cupiditati, quod suffraganeorum rato numero caret. Quippe cum regnum satis amplum et sufficiens tot

[NICOLAS PRIOR OF WORCESTER TO EADMER.]

Episcopis sit. Sed Præsules ipsius Ecclesiæ, cupiditate possessionum illecti, magis in destruendis quam instituendis suffraganeis laboraverunt. Unde ipsa sola Ecclesia sex Episcoporum parochias obtinens sibi vendicat, qui omnes certis Ecclesiis et cathedris discreti erant. Prima sedes Eboracæ. Secunda ultra amnem Usæ in Ecclesia Christi prope civitatem. Tertia apud Ripum. Quarta apud Beverlie. Quinta Haugustaldensis Ecclesia. Sexta Casa Candida. Has omnes Ecclesias et earum parochias ipsa devorans, et in suum corpus trajiciens, sola obtinet. Vix duos sibi suffraganeos reliquit, videlicet Lindisfarnensem quæ modo Dunholm dicitur, et Cumbrensem quam Johannes modo tenet. Pictorum vero Episcopi sedes, cujus mentionem Sanctus Beda facit, ubi fuerit penitus ignoro. Ipse tamen octavus suffraganeus esse deberet. Plures vero nunquam habuit, sicut nec Lundoniensis ullum; negligentia videlicet Episcoporum et instabilitate gentis circa fidem sæpius apostatantis.

Go to the Pope Ecce quantum epistolari brevitate potui, de his certum

for consecration. te feci. Plura ore ad os intimarem valde necessaria. De tuo autem negotio audi consilium meum. Dissolve litigium de te Cantiæ et Eboracæ, principumque Angliæ Scotiæque; et favore Regis Scottorum Apostolicum sacrandus expete. Negotium Ecclesiæ tuæ gentisque strenuus exequere ; nec te præsulante libertatem dignitatemque suam amittat. Quod si hoc tibi placet, cave ne per Regem Angliæ transitum facias, et ne Eboracensis Ecclesia hoc percipiat; ne impediatur conatus tuus. Ego vero paratus sum, quod etiam volo ut ipsi Scottorum Regi dicas, quia si necesse fuerit, in Concilio Romano diratiocinare libertatem dignitatemque regni et Ecclesiæ Scottorum ab Eboraca. Præterea rogo et valde obsecro, ut margaritas candidas quantum poteris mihi adquiras. Uniones etiam quascunque grossissimas adquirere potes, saltem quatuor mihi adquiri per te magnopere postulo. Si aliter non vales, saltem a Rege, qui in hac re omnium hominum ditissimus est, pro munere expete. Vale. [Wharton, A. S., II. 234-236, from MS. C. C. C. Cambridge, CCCLXXI.]

a For the probable identification of this Nicholas with the writer of the letter to Eadmer, see Wharton, A. S., II. p. xiii.; Wright's

Biogr. Brit. Liter., Anglo-Norman volume, p. 106; and Hardy's Catalogue of Materials, &c., II. 149.