CCL •H78

Hieronymus Bottino, qui plures annos impendit describendis ac genuinæ suæ lectioni restituendis Sermonibus Honorii III, origine Pedemontanus est, ac lucem primo vidit in pago, cui nomen Castrum Sancti Petri prope Bodigomagum, postea Casale Sancti Evasii nuncupatum, sexto kalendas Novembris anni MDCCCIII. Adolescens studiis theologicis operam in regio Casalensi Athenæo navavit maximo cum fructu, quibus absolutis, cum dispensatione super defectu ætatis, sacerdotio initiatus est a Francisco Alciato episcopo Casalensi, anno MDCCCXXVII. Verum ad perfectiorem vitæ statum anhelans eodem anno Urbem petiit, ac Ordini Cisterciensi aggregatus, habitum monasticum Perusiæ in monasterio S. Bernardi induit, ubi per octo menses novitiatu peracto, cum dispensatione Pontificia super quatuor mensibus ad canonicum tyrocinii complementum requisitis, solemnem professionem emisit septimo idus maii anno MDCCCXXVIII. Inde per biennium parochi munere functus est, in monasterio S. Mariæ Vallis Pontis, cui annexa est parochia Montis Abbatis in diœcesi Perusina. Anno MDCCCXXX a Superioribus Ordinis Romam accitus per plures annos tum Philosophiam quum Theologiam magna cum laude in Collegio S. Crucis in Hierusalem docuit, ac, juxta leges Ordinis post septennium Lecturæ, creatus fuit S. Theologiæ Magister. Hoc tempore, una cum collega suo Josepho Martini, illustravit et e Codice Ms. sessoriano in lucem dedit Aponii Enarrationes in Canticum Canticorum, quæ Romæ typis editæ fuerunt anno MDCCCXLIII. Biennio post in Capitulo Generali promotus fuit in Procuratorem Generalem monasteriorum in ditione Pedemontana et Sabaudia sitorum apud Regem Sardiniæ, unde, Urbe relicta, transiit ad cœnobium Altæ Cumbæ in Sabaudia, ubi degit usque ad annum MDCCCXLVII, quo creatus fuit abbas monasterii Vici Montis-Regalis, cui præfuit usque ad annum MDCCCL (1). Tum in Urbem revocatur,

(1) Dum erat Abbas monasterii Montis-Regalis conscripsit et in lucem dedit opusculum cui titulus : Guida

PATROL. TOME II.

nominatus inter Abbates, qui sunt a regimine generali Ordinis. Ex hoc tempore continuo Romæ mansit occupatus tum regimine Ordinis, quum expediendis ejus negotiis, atque implicatus multiplicibus vitæ Apostolicæ laboribus; nam hisce annis fuit alternis vicibus aut Visitator major, aut Procurator Generalis Ordinis, tum Abbas monasterii S. Crucis, tum Confessor ordinarius plurimorum Sanctimonialium monasteriorum, aliorumque piorum Institutorum, nec non Missionarius in Agro Romano, aliisque addictus piis operibus. Tot inter labores indefessus vir successivas horas, somno etiam necessario subreptas, impendit describendis Sermonibus Honorii III, eorumque genuinis lectionibus determinandis annotandisque locis Scripturarum in iis citatis. Verum, præter Dissertationem quam, anno MDCCCLXIV, jam composuerat, cujusque laciniæ reperiri tantum potuerunt, ulterius progredi non potuit; nam postremis vitæ suæ annis, infirma valetudine fractus, sæpius interruptum circa Honorium laborem penitus omittere coactus fuit, donec tandem quinto Kalendas Novembris anno MDCCCLXX, apoplexia correptus, paralyticus decubuit usque ad octavum idus maii anni subsequentis, quo Ecclesiæ sacramentis munitus pie obiit, annum agens ætatis sexagesimum octavum. Erat vir staturæ mediocris, nec macelentus nec pinguis, colore vultus leviter rubente, aspectu venerabilis, eloquio gravis, in conversatione amænus, erga egenos præcipue et miseros affabilis et misericors; liberales artes amabat omnes, sed ipse artem musicam callebat apprime, ita ut compositiones ejus a primis Urbis magistris haberentur in æstimatione, atque conscripserit tractatum doctum de Cantu Gregoriano. Prodigiosa præditus memoria, et acerrimo ingenio, præter doctas linguas latinam, græcam et hebraicam didicerat italicam, gallicam, hispanicam et germanicam. In mathematicis disciplinis et philosophia rationali egregia doctus, præcipue excellebat

al Santuario di Maria Santissima di Mondovi. (Mondovi, Tipografia di Pietro Rossi, 1819).

in scientia theologica quam pluribus annis cum plausu docuit. Talis erat vir, qui multiplicibus obrutus laboribus, per multos annos successivis horis curas suas impendit eruendis ex pulveroso Codice Sermonibus Honorii III, pretiosissimis sane, quippe in quibus fulgeat adhuc vigorosa et naturalis veterum Patrum eloquentia, quæ sequiore ætate artificiosiori enerviorique dicendi generi locum cessit. Dolendum profecto egregium virum ultimam manum expoliendis illis Sermonibus notisque opportunis illustrandis apponere non potuisse. Sed adorandum Dei consilium ita disposuerat.

Post obitum clarissimi viri, cum spes non affulgeret infelici hac tempestate vulgandi opus, hoc sepositum remansit, capto consilio exspectandi circumstantias magis propitias, quibus expoliri posset et perfici, quod perturbatis hisce temporibus, dispersis viris religiosis et in summis angustiis constitutis, et maxime direptis bibliothecis, ut ab aliquo digne præstaretur, erat moraliter impossibile. At anno proxime elapso, viri omni veneratione digni inopinato insistere cœperunt, exemplar manuscriptum traderetur Societati a publicandis libris ecclesiasticis. Responsioni exemplar non esse præparatum, deesse adhuc multa quæ suppleri deberent, opponebant, melius esse ut Sermones Honorii, jam diu quæsiti, prodirent

Romæ, die 20 febr. 1879.

ut

incompti, quam ut periculo exponerentur pereundi; multiplicatis impressione exemplaribus, futurum esse ut excitentur viri docti, qui inchoatum opus perficiant et absolvant in publicum Ecclesiæ bonum, quod in ejusmodi rebus unice habendum præ oculis est; et quando, oblata opportuna occasione, non præsto est bonum perfectum quod offeratur, conferendum esse illud quod suppetit, quo tandem ad perfectum bonum ascendatur. Invitus cessi potius quam consensi aliorum sententiæ et instantiæ, atque Bottinii manuscriptum, quale ab ipso relictum fuerat, tradidi doctæ Societati a vulgandis libris ecclesiaticis, sperans quoque eruditos viros illam componentes atque promovendo Ecclesiæ bono deditos, non paucos operis defectus fore correcturos, nec non plura quæ desiderabantur suppleturos, qua in re ut possim esse reprehensibilis, certe intentio conferendi non nihil ad bonum commune fuit recta. Quod si autem præstantissimi viri ac magistri, imprudens et præproperus, non satis, ut oportebat, terrena consuluerim memoriæ, difficiles atque iniquæ plane factum excusent temporum circumstantiæ, et pii ejus mihi veniam concedant manes, quibus, omnium christiani hominis laborum finem, veram in non desitura æterni infinitique luminis contemplatione apprecor felicitatem.

SM.