Imágenes de páginas
PDF
EPUB

ARTÍCULO II.

Como el único medio que se ha podido hallar para asegurar un equilibrio permanente en la Europa ha sido establecer por regla que las Coronas de Francia y de España no puedan jamás ni en tiempo alguno juntarse en una misma cabeza, ni en una misma línea, y que perpetuamente estas dos Monarquías se mantengan separadas; y que para asegurar una regla tan necesaria para el reposo público, los Príncipes que por su nacimiento pudiesen tener derecho á estas dos succesiones, renunciasen solemnemente la una de las dos por sí mismos y por toda su posteridad, de modo que esta separacion de las dos Monarquías se constituyese ley fundamental, y asi fue reconocida en las Cortes juntas en Madrid el dia 9 de noviembre de 1712, y confirmada por los Tratados concluidos en Utrecht en 11 de abril de 1713; su Magestad Imperial, para dar la última perfeccion á una ley tan necesaria y tan saludable, y para no dexar en lo venidero algun motivo de siniestra sospecha, y queriendo atender á la pública tranquilidad, acepta y consiente las disposiciones he

ARTICULUS II.

Quandoquidem una que excogitari potuit ratio ad constituendum duraturum in Europa æquilibrium ea visa fuerit, ut pro regula statuatur ne Regna Galliæ et Hispania, ullo unquam tempore, in unam eandemque personam, nec in unam eandemque lineam coalescere, unirique possint, istæque due Monarchiæ, perpetuis retrò temporibus separatæ remanerent, atque ad obfirmandam hanc regulam tranquillitati publica adeò ne cessariam, ii Principes, quibus nativitatis prærogativa jus in utroque Regno succedendi tribuere poterat, uni, et duobus pro se totaque sua posteritate, solemniter renuntiaverint, adeò ut ista utriusque Monarchie separatio in legem fundamentalem abierit in Comitiis Generalibus, vulgò las Cortes, Matriti die mensis 9 novembris 1712 receptam, et per Tractatus Trajectenses die 11 aprilis 1713 consolidatam; sua Majestas Casarea, legi adeò necessaria et salutari ultimum complementum datura, atque omnem sinistra suspicionis ansam tol lere, tranquillitati publice consulere volens, acceptat et consentit in ea quæ in Tracta

chas, arregladas, y confirmadas en el Tratado de Utrecht con respecto al derecho y órden de succesion á los Reynos de Francia y de España; y renuncia, tanto por sí como por sus herederos, descendientes y succesores, varones y hembras, todos los derechos y todas las pretensiones, qualesquiera, generalmente, sin exceptuar alguna, sobre todos los Reynos, Payses, y Provincias de la Monarquía de España, de las quales el Rey Católico ha sido reconocido legítimo poseedor por los Tratados de Utrecht: prometiendo expedir los Actos de renuncia en toda la mejor forma, hacerlos publicar y registrar donde fuere necesario, y dar los despachos en la forma acostumbrada á su Magestad Católica y á las Par

[ocr errors][merged small][merged small][merged small]

tu Trajectensi, super jure et ordine successionis in Regna Franciæ et Hispaniæ acta, sancita, et transacta fuerunt, renuntiatque tam pro se quam pro suis hæredibus, descendentibus et successoribus, maribus et fœminis, omnibus juribus, omnibusque in universum prætensionibus quibuscumque, nulla penitus exceptâ, in quecumque Regna, Ditiones, et Provincias Monarchie Hispaniæ, quorum Rex Catholicus per Tractatus Trajectenses agnitus fuit legitimus possessor, solemnisque desuper renuntiationis Actus, in omni meliori forma expediri, eosque publicari, et in acta loco congruo referri curabit, ac super his instrumenta solita sue MajestatiCatholica, partibusque compaciscentibus exhibituram se promittit.

ARTICULUS III.

In vim dicta renuntiationis quam sua Majestas Casarea amore universa Europæ securitatis, habita quoque ea ratione fecit, et quod Dominus Dux Aurelianensis, juribus et rationibus suis in Regnum Hispania, pro se et pro suis descendentibus, sub ea conditione renuntiaverit, ne Imperator aut ullus ejusdem des

cendientes pueda jamás suceder en el dicho Reyno; S. M. Imperial reconoce al Rey Felipe V por legítimo Rey de la Monarquía de España y de las Indias; promete darle los títulos y prerogativas debidos á su dignidad y á sus reynos; dexarle ademas gozar pacíficamente á él y á sus descendientes, herederos, y succesores, varones y hembras, de todos los Estados de la Monarquía de España en Europa, en las Indias, y en otras partes, cuya posesion se le ha asegurado por los Trata dos de Utrecht; no inquietarle en dicha posesion directa ni indirectamente; y no intentar ja más pretension alguna sobre los dichos Reynos y Provincias.

ARTÍCULO IV.

En consideracion de la re

núncia y del reconocimiento que su Magestad Imperial ha hecho en los dos Artículos precedentes; el Rey Católico renúncia tambien de su parte, tanto por sí como por sus herederos, descendientes y succesores, varones y hembras, á favor de su Magestad Imperial y de sus succesores, herederos y descendientes, varones y hem bras, todos y qualesquiera derechos y pretensiones, sin exceptuar alguno, sobre todos

cendentium in dicto Regno succedere unquam posset, su Majestas Cæsarea agnoscita Regem Philippum Vlegitimum Hispaniarum et Indiarum Regem, eidem tribuere promittit titulos et prærogativas dignitati suæ,regnisque suis debitas: sinet præterea eundem ejusque descendentes, hæredes et successores, masculos et fœminas, pacifice frui cunctis iis Ditionibus Monarchia Hispaniæ in Europa, in Indiis, et alibi, quarum possessio ipsi per Tractatus Trajectenses asserta fuit ; neque eum in dicta possessione directè vel indirectè turbabit unquam, aut ullum jus in dicta Regna et Provincias sibi sumet.

ARTICULUS IV....

Pro renuntiatione atque agnitione à sua Majestate Casarea in præcedentibus duobus Articulis facta, Rex Catholicus vicissim renuntiat, tam suo quam suorum hære. dum, descendentium et successorum, marium et fœminarum, nomine, suæ Majes tati Cæsarea, ejusque successoribus, hæredibus et descendentibus, masculis et fœminis, cuncta jura ac rationes quascumque, nullâ penitus exceptâ, in omnia et quæ

C

los reynos, payses, y provincias que su Magestad Imperial posee en Italia y en los Payses-Baxos, ó adquiera allí en virtud del presente Tratado; y generalmente todos los derechos, reynos y provincias en Italia, que antes pertenecieron á la Monarquía de España, entre los quales el Marquesado del Final, cedido por su Magestad Imperial á la República de Génova el año 1713, se debe reputar por expresamente comprehendido: y promete expedir los Actos solemnes de renúncia arriba expresados en toda la mejor forma que se pueda; publicarlos y registrarlos en donde fuere necesario; y dar los despachos á su Magestad Imperial y á las Partes contratantes en la forma acostumbrada. De la misma suerte su Magestad Católica renúncia el derecho de reversion á la Corona de España que se habia reservado sobre el Reyno de Sicilia, y todas las demás acciones y pretensiones que pudiera tener para inquietar al Emperador, á sus herederos y succesores, directa ó indirectamente, asi en los dichos Reynos y Provincias como en todas las otras que actualmente posee en los Payses-Baxos, y en otra qualquiera parte.

libet regna, provincias, et ditiones, quæ vel quas sua Majestas Cæsarea in Italia vel in Belgio possidet, aut ei vigore præsentis Tractatûs obvenient, abdicatque se universim omnibus juribus, regnis, et provinciis in Italia, quæ olim ad Monarchiam Hispanicam pertinuerunt, quas inter Marchionatus Finaliensis à sua Majestate Cæsarea Reipublicæ Genuensi anno 1713 cessus, disertè quoque comprehensus intelligatur; solemnesque desuper renuntiationis Actus in omni meliori forma expediri, eosque publicari, et loco congruo in acta referri, curabit: ac super his instrumenta consueta suæ Majestati Casareæ et partibus compaciscentibus exhibiturum se promittit. Sua Majestas Catholica renuntiat pariter juri reversionis ad Coronam Hispanie sibi super Regno Siciliæ reservato, omnibusque aliis actionibus et prætensionibus, quarum prætextu suam Majesta tem Cæsaream, ejus hæredes et successores, directè vel indirectè, tam in supradictis Regnis et Provinciis, quam in cunctis aliis ditionibus, quas actu in Belgio vel ubicumque alibi possidet, turbare posset.

ARTÍCULO V.

Como la vacancia á las suc cesiones de los Estados poseidos al presente por el Gran Duque de Toscana, y por el Duque de Parma y Placencia

si ellos y sus succesores llegasen á faltar sin hijos varones, podria dar ocasion á una nueva guerra en Italia; bien sea, por los derechos que la actual Reyna de España, nacida Duquesa de Parma, pretende te

ner sobre las dichas succesiones despues de la muerte de los herederos legítimos mas cercanos que ella; bien sea por los derechos que el Emperador y el Imperio pretenden tambien tener sobre los dichos Ducados; á fin de obviar las funestas conseqüencias de estas disputas, se ha acordado: que los dichos Estados ó Ducados, poseidos actualmente por el Gran Duque de Toscana y por el Duque de Parma y Placencia, sean reconocidos de aquí adelante y para siempre, y tenidos incontestablemente por todas las Partes contratantes, por feudos masculinos del Sacro Ro mano Imperio. Y en el caso que la vacancia á dichos Estados llegare á verificarse por falta de succesores varones; su Magestad Imperial, por sí como Xe

ARTICULUS V.

Quia verò eo casu quo Magnum Hetruriæ Ducem, prout etiam Ducem Parme Placentiæque, eorumque successores absque liberis masculis decedere contingeret, ipsa ratio successionis in ditiones ab iis possessas, novam facile bellum in Italia excitare posset, ob diversa, videlicet, successionis jura, quæ præsens Hispaniarum Regina, nata Ducissa Parmensis, post decessum propiorum ante se hæredum, ex una; ex altera verò parte, Imperator et Imperium in dictos Ducatus sibi competere utriusque obtendunt; quo itaque gravibus ejusmodi contentionibus, et iis quæ inde nascerentur malis, tempestive obvietur, conventum fuit: ut Status seu Ducatus à præfatis Magno Duce Hetruria, Parmaque et Placentia Duce, modo possessis, futuris in perpetuum retrò temporibus ab omnibus partibus contractantibus agnoscantur et habeantur pro indubitatis Sacri Romani Imperii feudis masculinis. Vicissim sua Majestas Cæsarea per se, ceu Caput Imperii, consentit ut si quando casus aperturæ dicto

« AnteriorContinuar »