Imágenes de páginas
PDF
EPUB

tam. Nichillominus ab eo sunt honorifice recepti ac de die in diem, tempore quo ibi permanserunt encheniis preciosis honorati ex parte filii ejusdem ducis, nomine Bien, qui erat circiter annorum octo.

Postea dominus Barnabo mandavit eis ut ipsi mandarent dicto domino Couchiaci quatinus veniret ad eum cum centum militibus et totidem scutiferis de nobilioribus et melius ordinatis sue societatis. Qui ita faciens, cum sexcentis de nobilioribus viris exercitus abiit Mediolanum; quorum adventum audiens dominus Barnabo, exiit obviam eis extra civitatem et cum magna leticia recepit eos1. Porro in introitu civitatis tunc tanta ingrediebatur multitudo hominum, quod pons disruptus est2. Manserunt itaque in eadem civitate spacio quindecim dierum ad expensas domini Barnabo; postea dominus Barnabo dedit domino Couchiaci quinquaginta milia florenorum.

Tunc domini Barnabo et Couchiaci, facto inter se colloquio, miserunt dictum Matheum de Humeriis cum litteris credencie ad civitates Ytalie, scilicet Bononiam3, Florenciam, Lucam et ad quosdam dominos de patria, scilicet marquisium de Ferrade5, dominum de Padua et quosdam alios de bassa Lombardia, ut honore et

valait son caractère altier, malgré lequel elle donna à une bâtarde de son mari, la femme du célèbre Jean Hawkwood, 1,000 ducats d'or le jour de ses noces (Froissart, éd. Kervyn de Lettenhove, t. XXI, p. 534).

1. Bernabo Visconti reçut les Français à Milan dans le courant du mois de juillet 1384.

2. Effectivement, le pont-levis de la porte de Verceil se rompit.

3. Bologne.

4. Lucques.

amore regis Francie auxilium conferrent domino Couchiaci pro duce Andegavie. Ab hiis omnibus dictus de Humeriis honorifice receptus est, ac promiserunt ei quod honore regis Francie conferrent auxilium domino Couchiaci pro duce Andegavie, congregaveruntque multas pecunias ad contribuendum equidem domino Couchiaci1.

Porro dictus de Humeriis revertens de Florencia ad Lucam, invenit dominum Couchiaci cum exercitu suo in territorio Lucanensi, in quo homines Belvacensis episcopi malegraciose se habuerunt erga illius patrie incolas unde quidam eorum occisi sunt; de quo idem episcopus Belvacensis ita indignatus est quod hortabatur exercitum ad faciendam vindictam necis suorum et ad obsidendam Lucanam civitatem. Porro dominus Couchiaci mitigavit episcopum, quoniam non videbatur sibi nocere illis de civitate sine dampno ducis Andegavie, quoniam ab eis auxilium pro dicto duce sperabant.

Postquam autem inde recesserunt, dominus Couchiaci misit dictum de Humeriis ad duos capitaneos, quorum unus vocabatur Johannes d'Ache Florentinus et alter Richardus Rommesee Anglicus, quos in eorum

1. Il est vrai que ces bonnes volontés étaient très relatives, que Florence refusa toute contribution et que Sienne, de qui le sire de Coucy exigeait 25,000 florins d'or, n'en versa que 7,000, comme me l'a signalé mon confrère et ami M. H. Lacaille, qui a traité ce sujet dans sa thèse sur le sire de Coucy.

2. Florence, dans une lettre qu'elle envoya à Charles VI pour tenter d'excuser son hostilité contre le sire de Coucy, insiste sur les dégâts que l'armée française commettait dans les campagnes. M. Durrieu, qui n'a pas connu l'édition de cette lettre dans le Froissart du baron Kervyn de Lettenhove, l'a imprimée à nou

auxilium retinuit. Erant enim mille octingenti equites et habebat pro mense sex milia florenorum. Deinde dominus Couchiaci abiit ante quamdam villam ubi per tempus aliquot moratus est; illic enim multi de pluribus civitatibus advenerunt, inter quos affuit quidam Anglicus, nomine Johannes Haucout1, capitaneus de Florencia; ibi enim concluserunt ut irent obsessum Aretinum que erat domino Karolo, cujus loci capitaneus erat quidam valens miles, nomine Jacobus Carache2; et venientes ante Aretinum, intraverunt in eam multi homines armorum per scalas et eam illa die ceperunt, intraveruntque in eam domini de exercitu quasi cum decem milibus viris. In crastinum vero ceperunt civitatelam per assultus armorum ; cujus castellum non ceperunt quia erat magne resistencie quamquam ipsum obsedissent spatio trium mensium. Ibi enim habuerunt nova de morte ducis Andegavie; bene contristati sunt valde et reverti proposuerunt 3.

1. Ce doit être Jean Hawkwood, aventurier anglais qui commandait en Italie une troupe de gens d'armes connue sous le nom de << la compagnie blanche. » Il avait épousé vers 1377 une bâtarde de Bernabo Visconti, appelée Donnina Visconti. Il commandait l'armée de Florence; mais, par suite d'un artifice politique, il fut congédié afin de pouvoir combattre dans les rangs de Charles de Durazzo contre le sire de Coucy, que les Florentins n'osaient combattre en face.

2. Le capitaine d'Arezzo pour Charles de Durazzo était Jacques Caracciolo. La place fut emportée dans la nuit du 28 au 29 septembre 1384; les défenseurs purent se retirer dans une sorte de fortin, d'où ils sortirent le 5 novembre (et non pas trois mois après, comme il est dit ici), quand Florence eut acquis Arezzo du sire de Coucy, que la mort du duc d'Anjou obligeait à se retirer en hâte (Durrieu, art. cité, p. 186).

3. Le sire de Coucy, rentrant en France, était à Bologne le

Interim vero, ultima die mensis junii anni prenotati, rex Armenie, nomine Leo de Lizigneyo, venit Parisius, cui obviam exiit Karolus, rex Francie, qui adduxit eum in suum palacium eique fecit magnum festum1. Hic rex Armenie fuerat longo tempore in carceribus Sarracenorum qui terram ejus interim subjugaverant; jamque fuerat ad regem Hispanie, ad Papam, ad Ludovicum, ducem Andegavie, regem Jherusalem et Sicilie, ut haberet subsidium ad liberandum regnum suum a servicio Sarracenorum.

Et in mense septembri ejusdem anni M1 CCC' octogesimi quarti, dux Andegavie, qui coronatus erat in regem Jherusalem et Scicilie, decessit et reliquit duos filios, quorum primus vocabatur Ludovicus?. De cujus progressu atque abitu et qualiter in eadem expeditione se habuit pauca e multis hic inseruimus.

Cum igitur idem dux cum suo exercitu de marchia Aconitana3, de qua dictum est supra, exisset, intravit comitatum Albanensem et inde pergens Aquilanam urbem, que est prima civitas regno Neapolitano in medietate subjecta, cui subjacet comitatus, duas bonas villas, quarum prime Sancti Petri nomen erat et alie

1. 30 juin 1384. Cf. Chronique du Religieux de Saint-Denys, t. I, p. 324, et Froissart, éd. Kervyn de Lettenhove, t. XI, p. 229 et 248.

2. C'est le 26 octobre 1384 que le chancelier du duc d'Anjou apprit la nouvelle de la mort de son maître, survenue le 20 septembre précédent à Bari delle Puglie (Journal de Jean Le Fèvre, évêque de Chartres, t. I, p. 56).

3. La marche d'Ancône.

4. Aquila degli Abruzzi. Le duc d'Anjou y entra le 17 septembre 1382 (Cronicon Siculum, Società Napoletana di storia patria, serie I, Cronache, 1887, p. 47).

Sancti Victoris1, vi assultuum cepit; inde recedens ad urbem Casertanensem2 perrexit et a comite ejusdem loci honorifice receptus est; postea abiens Argensem3 villam, cepit eam vi assultuum. Tunc deficientibus victualibus, inde abiit Airoliis, ubi ab ejusdem comite, scilicet domino de Langonnesse 5, largiflue atque honorifice receptus, per tempus aliquot moram traxit, ibique in exercitu suo comes Sancte Agathes, de tradicione suspectus, captus et a suis gentibus predatus est; indeque Capritanensem urbem perrexit, ubi magno temporis spacio commorans, a comite loci illius notabiliter receptus et granditer festivatus est; deinde abiens in terram Abrucii, cum esset in quodam castello quod vocatur Sanctus Stephanus 8, obiit comes Sabaudie, cujus ossa reportata sunt in Sabaudiam ad abbatiam Altecumbe, ordinis Cisterciensis, ubi comites Sabaudie solent sepeliri. De cujus morte homines ducis letati sunt, quoniam eum esse traditorem contra

1. San Vittore del Lazio, au même diocèse. Ces deux places furent emportées au début d'octobre.

2. Caserta.

3. Arce, au diocèse de Sora.

4. Airola, au diocèse de Sant' Agata de' Goti.

5. « Guliermus de Lagonessa » (Cronicon Siculum, p. 52). 6. Sant' Agata de' Goti. Le 25 octobre 1382, le comte de Sant' Agata, qui s'était réfugié auprès de Charles de Durazzo, lui fit hommage (Cronicon Siculum, Società Napoletana di storia patria, serie I, Cronache, 1887, p. 47).

7. Sans doute pour Capuanensem.

8. Le comte de Savoie mourut le 2 mars 1383 à Santo Stefano, au diocèse de Bitonto (Guichenon, Histoire généalogique de la royale maison de Savoye, t. I, p. 426).

9. Le monastère d'Hautecombe, Savoie, arrondissement de Chambéry, canton de Ruffieux, commune de Saint-Pierre-deCurtille.

« AnteriorContinuar »